در هر عمری دمی که دمساز آیی

آن هم بدوصد کرشمه و نازآیی

وانگه که شوی رنجه نیایی بر من

چندانکه بپرسمت که کی بازآیی؟

گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی

بر من ز بهشت هشت در بگشایی

بر تو در شادی و طرب بگشایند

امشب اگر آن بند دگر بگشایی

آگاه ز حال من سر گشته نیی

کز عشق چو من زیرو زبر گشته نیی

آن روی چو روز را مگردان از من

شکرانۀ آنکه روز برگشته نیی

زلف تو چو بروی تو افتد گویی

در شب بچراغ می کنم دلجویی

نی نی که سر زلف تو جای دل ماست

کردی تو بجای دل ما نیکویی

ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی

وی عشوه فروش سر و بالا که تویی

آنجا که تویی، درد و غم اینجا، که نیم

و آنجا که نیم، جان و دل آنجا که تویی

ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای

خود از همه چیز کینه اندوخته‌ای

این تنگ فرو گرفتنت بر مردم

مانا که ز چشم خویش آموخته‌ای

ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

بر بوی دو زلف یار ما آمده‌ای

از مادر اگر نه به خطا آمده‌ای

از ترکستان سیه چرا آمده‌ای؟