ای شاه بتان و رشک صد مهیاره

گر سوی فلک گهی کنی نظاره

در پیش تو بره حمل چرخ کشد

با هفت قماش سبعه سیاره

ای از غم دهر همچو سرو آزاده

کم چون تو پسر مادر گیتی زاده

در دست بتان ز بهر پای اندازت

نرگس صفتست شش قماش آماده

ای آنکه رخت چو گل برافروخته اند

خوبان همه خوبی از تو آموخته اند

نسرین و سمن یاسمن و لاله و گل

از پنج قماش خلعت اندوخته اند

ای از دهن تنگ تو صد سر نهان

مست غم عشقت ز کهان تا بمهان

جز جنس غمت بوصله دل ننشست

از چار قماش چار بازار جهان

ای آنکه ز گل تازه تری در نظرم

با خط تو منت ریاحین نبرم

پیش تو گل و لاله و نسرین چه بود

من این سه قماش را بیکجو نخرم

ای کشته مرا بناله سینه خراش

زین بیش بکین من دلخسته مباش

با رشته جان کس مباف این سر زلف

خوش نیست که تار و پود باشد دو قماش

ای کز ستم تو اشک پاشند همه

جویان غمت نهان و فاشند همه

اهلی بوفای تو نظر دوخته است

از اهل جهان که یک قماشند همه