ما جمله جهان مصحف ذاتت دانیم

از هر ورقی آیت و صفت خوانیم

با آنکه مدرسیم در مکتب عشق

در معرفت کنه تو ما نادانیم

جانا ز جهان جمال تو می بینم

از باغ جهان گل وصالت چینم

دایم ز جهان مرا چو مشهود توئی

در مرتبه شهود بی تلوینم

عالم ز جمال تو منور بینم

برصورت آدمت مصور بینم

هرکس که بدولت لقای تو رسید

شادی جهان ورا میسر بینم

مشتاق جمال روی جان افروزم

از آتش شوق دایما می سوزم

معشوق چو شد معلم اسرارم

در مکتب عشق عاشقی آموزم

جز عشق تو نیست در جهان حاصل من

جز درد و غمت مباد اندر دل من

در ملک طرب خانه طلب می کردم

جز برسر کوی غم نشد منزل من

دریای دلم نه قعر دارد نه کران

چون ذره به پیش او همه کون و مکان

دل مظهر علم حق بود ای نادان

پیدا و نهان ازآن درو گشته عیان

زان دم که شدیم آشنای غم تو

بیگانه ز خویشم از جفای غم تو

با عشق تو عهد ماچو محکم بودست

کردیم جهان و جان فدای غم تو

ای عشق تو مونس دل دیوانه

با درد و غم تو جان ما هم خانه

تا با غم عشق آشنا شد دل من

از صبر و خرد بکل شدم بیگانه

ای مونس جان من بگاه و بیگاه

بی یاد تو کار دل تباهست تباه

مشتاق جمال تو چنانم که دمی

گر غایبم از خیال تو واویلاه

ای روی ترا جمله جهان آئینه

در مملکت هستی تو مائی نه

حسن تو که از روی بتان مرئی شد

رای تو بدی و دیگری رائی نه

ذاتست و صفات بیحد و اندازه

از وصف تو عالمی پر از آوازه

هر ذره ز تو بوصف خاصی مخصوص

برحسن تو خاص گلرخان تازه

رندیم و حریف شاهد و پیمانه

مخمور دو چشم جادوی مستانه

از روز ازل نصیب ما عشق تو بود

زان روی شدم بعاشقی افسانه

ما را بجهان نیست بجز یک هوسی

کایی و به پیش ما نشینی نفسی

لعل لب خود بپرسشی بگشائی

گوئی که بگو تو از کجائی چه کسی؟

ای دیده همیشه طالب دیداری

دانم همه دم هوای وصلش داری

دلبر چو میان جان و دل گشت مقیم

او را ز چه رو تو دور می اندازی

ای دل تو اگر باده عشقش نوشی

باید که غمش بعالمی نفروشی

هر لحظه اگر وصال او دست دهد

چون اهل فراق در رهش میکوشی

ای دل به غم فراق دایم خونی

وی جان بامید وصل جانان چونی

شوقت همه روزه بیشتر میگردد

زان رو که بعشق هر زمان افزونی

مائیم اسیر دام گیسوی کسی

سودائی زلف عنبرین بوی کسی

ذرات جهان شده گرفتار چو من

در قید کمند حلقه موی کسی

تا سنبل زلف تو برآشفت بروی

خلق از پی جست وجو شده کوی بکوی

خواهی نشود واقف اسرار تو کس

عارف که ترا بدید گفتی که مگوی

بحرست مرا جام می و حق ساقی

مستی ز شراب نور وجه باقی

هر لحظه هزار بحر می نوشیدم

سیراب نشد جان من از مشتاقی

ای در دل هر ذره ز تو سودائی

از مهر جمال تو جهان شیدائی

مست از می وصل تو چنانم که دگر

از هستی خویش نیستم پروائی