از بس که دلم به بینشان داشت نیاز

بینام ونشان بماندم در تک و تاز

سی سال به جان نشان جانان جستم

من گم شدم ونیافتم او را باز

وقتست که بیزحمت جان بنشینم

برخیزم و بی هر دو جهان بنشینم

از عالم هست و نیست آزاد آیم

وانگاه برون این و آن بنشینم

از ننگ وجودم که رهاند بازم

تا من ز وجود با عدم پردازم

هرگه که وجود خود بدو در بازم

آن دم به وجود خود سزد گر نازم

بی جان و تنم جان و تنم میباید

بیآنچه منم آنچه منم میباید

با خویشتنم ز خویشتن بیخبرم

بیخویشتنم خویشتنم میباید

خوش خواهدبود، اگر فنا خواهد بود

زیرا که فنا عین بقا خواهد بود

این میدانم که بس شگرف است فنا

لیکن بندانم که کرا خواهد بود