هر فیض که آب زندگانی بخشد

بر عکس شراب ارغوانی بخشد

آن زندگی جوان به پیری آرد

این پیران را زنوجوانی بخشد

جز این دل دوزخ دم دریا پالود

این گرم نوا در آب و آذر که سرود

عهد است که از دجله همی خیزد سیل

رسم است که از کنده همی آید دود

سردار پی زاهد خودبین گردد

واندر طلب ملت و آئین گردد

عذرش بگذارید و ملامت نکنید

کز جبر بود که مرد بیدین گردد

زآنان که نشاط باده و باغ کنند

و اندیشه صید و رامش و راغ کنند

گر بوی کبابی رسدت رنگ مباز

ظن قوی آن است که خر داغ کنند

صورت نگران به بندگی خویش درند

معنی سپران بر از خدا بی خبرند

زین هر دو گره میانه خود و خدای

انصاف بده کدام...ترند

زانم چه که خم باده گلگون جو شد

یا شاخ شکوفه ها دگرگون جو شد

دیگی که به طمع خام ما نارد جوش

گر خود همه کام پخته در خون جو شد

گر جام کشی مایه شینت دانند

ور طره زبون ثقلینت دانند

چون من به خطی سبزولبی سرخ گرای

تا کامروای نشاتینت دانند

این خر گله بی وجود مردم ایجاد

تا آدم راستین نگردد به جهاد

البته قیام تو نگردد نزدیک

از دوریت ای قیامت کبری داد

صوفی و مفتی خود از دوئیت بریند

چون کون خری بیفتند یکسریند

ایشان دو برادران و این خرگله گاو

اندر جدل نعمتی و حیدریند

زی سنبل خط زخالش بردم فریاد

کم گندم وی خوشه تن دانه نهاد

صد خرمن از آن گفت به یک جو خواهی

تا کی این کاه کهنه ها داد بباد

یزدان به زلل نز در اعزاز نهاد

بر آذر و آب و باد و خاکت بنیاد

گردت به هوا یک نم تف و این همه تف

آبت آتشی یک کف خاک این همه باد

جای زه از آن سخت کمان ابرو داد

کم زاد رگ و پی سست تر از موی افتاد

با این خمشم که پیش حلاجی وی

تا چک زده پنبه و پشم است به باد

گر زاهد خر ز خوی خود برگردد

یا صوفی سگ سیاق دیگر گردد

خود شرع و طریق را چه نقصان چه کمال

گر زانکه سگی خشک و خری تر گردد

آدم مایه گسستن آمد ز وجود

احمد آویز بستن آورد ز جود

کی نقد عیار این دو با هم سنجند

وصل آنکه ز فضل داند از خسران سود

این جنس دو پا گر همه گل خار ارزد

ور مهره به فر خاصیت مار ارزد

گر نیست عدم به از وجودش به چه وجه

چون کشته شود هزار دینار ارزد

گاوان گلین که نفس شاخ و لگدند

نه کار خدا نه بار خود را مددند

پس چون خردیزه سخت در سست رگی

راضی به زیان صاحب و مرگ خودند

مشنو که ز نیست هست و بودی زاید

یا نقد دغل ضنت و جودی زاید

سودای وجودی به عدم فرض انگار

تابو که از این زیانت سودی زاید

سردار اگر از سر صفا برخیزد

چار اسبه به هنجار وغا برخیزد

ده مرده زند پنجه بدین خیک دو پای

مشکل که ز یک دست صدا برخیزد

تا از مژه آب خاک فرسود آید

از دل همه باد آذر اندود آید

تا آن در نم به تاب اگر این نشگفت

رسم است که از هیزم تر دود آید

آنکو به سپیدی رخ دلبند ستود

تنها مگرش ذوق می سرخ نبود

گو یکه متاز در بدین پهنه کمیت

زآنجا که کهَر هم نبود کم ز کبود