ساقی نظری به بینوایی باری

گر باده نمیدهی صلایی باری

درمان منست یک نگه چون نکنی

از نیم نگه نیم دوایی باری

گر وعده همیدهی و جان میسوزی

گاهم بکرشمه نهان میسوزی

شمعی تو و صد زبان چرب است ترا

القصه مرا بصد زبان میسوزی

گفتی ز زبان سبزه زار و لب جوی

کز آب حیات عمر جاوید مجوی

این باد هواست در پی باد مپوی

می آب بقاست میخور و هیچ مگوی

گر زلف چو شست او قضا بگشادی

وین دانه خال بر لبش بنهادی

از شاخ بلند طوبی باغ بهشت

کی طایر جان بدام دل افتادی

اهلی تو که با اهل ریا نزدیکی

از پستی خود بحق کجا نزدیکی

منصور صفت بلندی از عشق طلب

بردار برآ که با خدا نزدیکی

می نوش نه آنچنان که از دست شوی

در پای خسان چون خاک ره پست شوی

بیداری عیش شب بفریاد چه سود

کز خواب صبوحی چو سگان مست شوی

در راه سخن جز به ادب راه مپوی

بیشی بسخن زمهتر از خویش مجوی

بلبل نشوی که خوانمت هرزه سرا

طوطی شو اگر نپرسمت هیچ مگوی

گر با همه کس راست روی پیشه کنی

فردوس چو شیران خدا بیشه کنی

هر نیک و بدی که با کسی خواهی کرد

باید همه در شان خود اندیشه کنی

گر خلق فرشته اند اگر دیو و پری

باید همه را بچشم نیکو نگری

با خلق معاش چون صبا کن یعنی

بر خار چنان گذر که بر گل گذری

با یوسف خویش گرگ در پوست تویی

زیرا نه چنان که خاطر اوست تویی

با دشمن دوست گر ترا دوستی است

میدان بیقین که دشمن دوست تویی

آنگل که بود به حسن شمع چگلی

سر وی نزند چو او سر از آب و گلی

هر چند که صد هزار دل سوخته است

یارب نرسد بخرمنش دود دلی

خوش گفت به باغ بلبل نغمه سرای

حرفی ز جفای عالم عشوه نمای

فریاد که یاد فتنه از باغ جهان

گلها همه بر دو خار و خس ماند بجای