ایهشت بهتش رحمتت را سببی

دوزخ ز لهیب غضب بو لهبی

«یا من سبقت رحتمک من غضبک»

رحمت چه بود دگر نماند غضبی

ای سرور دین خسرو اقلیم رضا

سلطان خراسان و غریب الغربا

در شان تو این بس که رضا در اعداد

یکسان شده با هزار و یک نام خدا

آن مونس فرزانه که ما را بود استاد

چون ملک جهان را ز پی خلد ز کف داد

(صامت) بنوشت از پی تاریخ وفاتش

رضوان به نوا جای نوایی به جنان داد