ای سنبل تو همیشه تاب آلوده

وی نرگس تو همیشه خواب آلوده

جز لعل لبان تو ندیدم هرگز

در عالم، آتشی بآب آلوده

از اهل خراسان سخن خیر مگو

آدم رخ و دیو شکل و اهریمن خو

چون خامه تهی مغز و دورنک و دوزبان

چون نامه سیه دل و چو زن شوهر بو

عید است و ببر کرده همه جامه نو

من جامه بجام باده بنهاده گرو

یکجام می کهنه بنوشی شب عید

بهتر که بتن پوشی صد جامه نو

جامی و حریفی دو و بزم طربی

عناب لب بتی و بیت العنبی

با طلعت و زلف یار، روزی و شبی

این است اگر عیش جهان میطلبی

تا چند بتا تو سرکشی خو داری

تا کی جانا گره بر ابر و داری

این روی سیه میشود، این موی سپید

ناز اینهمه گر بروی یا مو داری

آن به که شراب را حکیمانه خوری

هر روز باندازه دو پیمانه خوری

می نوش بدان صفت که هر کس بیند

بازت نشناسد که خوری یا نخوری

تا چند بیاد گل و سنبل باشی

آن به که خراب از قدح مل باشی

چندان بخور از باده گلرنگ که خود

صد بار شگفته رخ تر از گل باشی

در کعبه و در دیر مرایار توئی

مقصود من از سبحه و زنار توئی

مغبچه مست و صوفی سبحه بدست

در خانقه و خانه خمار توئی