در سینهٔ تو چون گذر کینه فتد

آن کینه به حبس دیرینه فتد

عیب دگرت اینکه ز بس بیرویی

عکس تو محال است در آیینه فتد

هر کس از وضع خود گریزان گردد

شاید که بری ز نور ایمان گردد

باشد در دیده ها بعینه زنار

از دانه چو تار سبحه عریان گردد

جویا دیدی که آن نگار بی درد

هرگز به محبت دل ما شاد نکرد

گرمی ز دل سخت بتان چشم مدار

زنهار مکوب بیش ازین آهن سرد

با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد

یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد

هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او

الله چه بی مروت است آن بی درد

فریاد و فغان ز جور نفس بی درد

نامرد بمن چه دشمنیها که نکرد

بر روی ز بس غبار خجلت دارم

گردد چون رنگ بر رخم خیزد گرد

هر کس به دروغ خویش را بگمارد

کذب از روش کلام او می بارد

در عین دروغ گفتنش مکث کند

ضیق النفسی چو صبح کاذب دارد

حرصت ای شیخ ذوق بریان دارد

دندان نه و میل خوردن نان دارد

می جاوی نان چو آسیا در شکمت

گویا فم معدهٔ تو دندان دارد

آن کس که به کدیه روزگارش گذرد

در روسیهی لیل و نهارش گذرد

عار از طلب آنرا که نباشد چون ماه

از کاسهٔ همسایه مدارش گذرد

پهلو تهی از صوفی خر باید کرد

یعنی اندیشه از خطر باید کرد

از شیعه صوفیست سگ سنی به

کز دشمن خانگی حذر باید کرد

دل غیر تأنی به صفایی نرسد

از بیتابی به مدعایی نرسد

شبنم که رسد به مهر از نرم روی است

از گرم روی شرر به جایی نرسد

از رنجش او دلم مشوق باشد

بی طاقت و ناصبور و ناخوش باشد

از جوش فسردگی شود بسته چو شمع

سرچشمهٔ اشکم ار ز آتش باشد

دل چند به فکر باغ و مسکن باشد

آخر چو مآل کار مردن باشد

چون هست فنا لازمهٔ هستی تو

این آمدنت دلیل رفتن باشد

دل گر ز گداز آینه سان خواهد شد

چون آب سراپای روان خواهد شد

مانندهٔ شمع تن دهد هر که به عشق

البته که رفته رفته جان خواهد شد

زآن خنجر مژگان ز بدنها جان شد

ز آن هندوی چشم غارت ایمان شد

پامال خرام گشت خون دل خلق

تا کفش حنا به پای او چسبان شد

هر کس قدر شکستگی را داند

دانسته به دل نهال غم بنشاند

غم بار دل خاک نشینان نشود

کی سایهٔ کوه سبزه را رنجاند

آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود

بودست مدام و هست و هم خواهد بود

از بس یکتاست عکس ذاتش جز یک

در آینهٔ دل شکسته ننمود

صاحب صورت تا بری از معنی بود

چشم حقیقت سبک و رسوا بود

اهل معنی شکوه دیگر دارند

گر آینه می داشت تهی دریا بود

هر کس که ملایمت به او یار بود

از خست پیشگان در آزار بود

مانند مگس که از تمام اعضا

با گوشهٔ چشم بیشتر کار بود

حیف از صنمی که زشت کردار بود

با هر خس و خاریش سروکار بود

از نعمت حسنش مطلب کام مراد

گندم گونی که نان بازار بود

با چشم تو آنرا که سروکار بود

در مخمصهٔ عجب گرفتار بود

از یک نگهت جان به سلامت نبرد

هر چند که دل داده جگردار بود