آورد بر من آن نگار من از بستان

شفتالو و به کز دو یکیرا بستان

گفتم که به از تو خواستن بی لطفیست

شفتالو اگر همی دهی لطفست آن

ای ترک بیار باده و در گردان

وز خطه دل عنان غم بر گردان

ز آنروز که گردنامه ئی بنوشتی

بر ماه بخط خود شدم سرگردان

آمد خبریکه جان برون رفت ز تن

از واقعه زبده دوران و زمن

یعنی که نظام دولت و دین کش بود

هم صورت و هم سیرت و هم نام حسن

ای عادت من مهر رخت ورزیدن

واندر طلبت گرد جهان گردیدن

تو نور دو چشم منی ایجان جهان

پس بیتو جهان چگونه یارم دیدن

ای ابن یمین مشقت کلک ببین

بگریز از او و راحت ملک ببین

گر در نشانده در زمرد خواهی

در غنچه بیا شکوفه بلک ببین

از عشق ویم منع نکو نیست مکن

تکلیف مرا بر آن که خونیست مکن

مائیم و دل فرو گرفته غم عشق

گنجای نصیحت اندرو نیست مکن

یک لحظه خیال رویت ایدلبر من

بیرون نرود بهیچ رو از سر من

در سایه خورشید رخت خواهد خاست

از خال لحد گر گذری پیکر من

باشد بتو دیده رهنمون دل من

جز مرکز غم نیست درون دل من

مسکین دلم از دیده بجان آمد از آنک

جز دیده کسی نریخت خون دل من

چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان

بگرفت بدست خسروی تیر و کمان

تیرش ز کمان میشد و میگفت خرد

خورشید شهاب از مه نو کرد روان

در حیرتم از قاضی احکام کهن

کز حکم ویند اهل جهان بی سر و بن

محکم سجلی بسته که اینکار تو نیست

پس حکم همی کند که اینکار بکن

خوشباش که روزی رسد ای ابن یمین

حاجت نبود مگر بکوشش چندین

از دست طمع محنت و خواری چه کشی

قانع شو و با راحت و عزت بنشین

هرگز دهنت ایصنم سیم سرین

با پسته برابر نکند ابن یمین

زیراک میان هر دو فرقیست تمام

اینرا لب نوشین بود آنرا شکرین

یا رب بچه موجب بمن بیسر و بن

هر لحظه غمی نو دهد اینچرخ کهن

دارم بقضا رضا ولی میگویم

دردم چو تو داده ئی دوا نیز تو کن

دی گفت مرا یکی که ای عهد شکن

نه گفته بدی که می نخواهم خوردن

دل گفت بدین رسن فرو چه نشوی

گر کون خری ز نخ زند گو میزن

دوری ز من ای یار پسندیده من

وی روشنی دیده غمدیده من

آنروز که جان من شدی دانستم

کز روی تو محروم بود دیده من

خواهی که شوی با طرب و عیش قرین

زنهار که بر حضر سفر را مگزین

از خانه بگلزار سفر میکن و بس

مرد سفر دور نئی ابن یمین

هستم ز خیالت ای بت سیم سرین

پیوسته قرین حور در خلد برین

با عشق من و حسن رخت بلبل و گل

این طعنه زند بران و آن خنده برین

در وصف تو هر چند زبان گفت سخن

از حالت من گه بیان گفت سخن

چون من تو و تو منی چگویم من و تو

آری چکنم چنین توان گفت سخن

باد سحری دوش من و یک دو سه تن

بودیم در آرزوی آنسرو چمن

گفتیم که آرد بر ما خاک درش

باد سحر از میانه برخواست که من

دی بر سر خاک دوستی دلبر من

از دیده گلاب ریخت بر برگ سمن

گفتم مگری ندا کن آنرا که ترا

آورد بگریه تا زند چاک کفن