با دل گفتم که‌ای همه قلاشی

چونی و چگونه‌ای کجا می‌باشی

دل دیده پرآب کرد و گفتا که خموش

در خدمت خیل دختر جماشی

تا چند ز جان مستمند اندیشی

تا کی ز جهان پر گزند اندیشی

آنچ از تو توان شدن همین کالبدست

یک مزبله‌گو مباش چند اندیشی

ای پیش کفت جود فلک زراقی

ابنای ملوک مجلست را ساقی

من بنده ز پای می‌درآیم ز نیاز

دریاب که جز دمی ندارم باقی

ای نسبت تو هم به نبی هم به علی

عمر ابدی بادت و عز ازلی

باقی به وجود تو پس از پانصد سال

هم گوهر مصطفی و هم نام علی

کو آنکه ز غم دست به جایی زدمی

یا در طلب وصل تو رایی زدمی

بر حیله‌گری دسترسم نیز نماند

آن دولت شد که دست و پایی زدمی

گر من ز فلک همی شکایت کنمی

هرچ او کندی جمله حکایت کنمی

افسوس که دست من بدو می‌نرسد

ورنه شر او جمله کفایت کنمی

گر عقل عزیز را به فرمان شومی

ناریخته آبم از پی نان شومی

زین قصهٔ دیرباز چون البقره

هم با سر درس آل عمران شومی

صدرا چو تو چشم آسمان بیند نی

خورشید به پایهٔ تو بنشنید نی

آنجا که تو دامن کرم افشانی

از خاک به جز ستاره کس چیند نی

شاها چو تو مادر زمان زاید نی

بخشد چو تو هیچ شاه و بخشاید نی

تا حشر چو تیغ و تازیانه‌ات پس از این

یک ملک‌ستان و ملک‌بخش آید نی

ای چرخ جز آیت بلا خوانی نی

بر کس قلمی ز عافیت رانی نی

چیزی ندهی که باز نستانی نی

ای کوژ کبود خود جز این دانی نی

در ملک چنین که وسعتش می‌دانی

با شعر چنین که روز و شب می‌خوانی

آبم بشد از شکایت بی‌نانی

کو مجدالدین بوالحسن عمرانی

ای دل طمعم زان همه سرگردانی

نومیدی و درد بود و بی‌درمانی

این کار نه بر امید آن می‌کردم

باری تو که در میان کاری دانی

ای شاه گر آنچه می‌توانی نکنی

زین پس به جز از دریغ و آوخ نکنی

اندر رمهٔ خدای گرگ آمد گرگ

هیهات اگر توشان شبانی بکنی

ای گل گهر ژاله چو در گوش کنی

وز سایهٔ ابر ترک شب‌پوش کنی

آن کت ز چمن پار برون کرد اینجاست

امسال چه خویشتن فراموش کنی

گر در همه عمر یک نکویی بکنی

صد گونه جفا و زشت‌خویی بکنی

گویی که برغم تو چنین خواهم کرد

داری سر آنکه هرچه گویی بکنی

با بوعلی اب ارب هم بنشینی

شخصی شش جهتش زو بینی

گر دیده به دیدن رخش چار کنی

چندان که ازو بینی بینی بینی

رو رو که تو یار چو منی کم بینی

وین پس همه مرد جلد محکم بینی

من با تو وفا کردم از آن غم دیدم

با اهل جفا وفا کنی غم بینی

هر روز به نویی ای بت سلسله‌موی

جای دگری به دوستی در تک و پوی

ماهی تو و ماه را چنین باشد خوی

هر روز به منزلی دگر دارد روی

شب نیست دلا که از غمش خون نشوی

وز دیده به جای اشک بیرون نشوی

چون نیست امید آنکه بر گردد کار

ای دل پس کار خویشتن چون نشوی

گفتم که نثار، جان کنم گر آیی

گفتا به رخم که باد می‌پیمایی

تو زنده به جان دگران می‌باشی

از کیسهٔ خویش چون فقع بگشایی