چون سرد شد از باد سحر زیور او

بیدار شدم ز خواب در بستر او

گر آب شوی از تو نشویم رخ و دست

ور خاک شوی، آب کنم جای نشست

باران دو صد ساله فروننشاند

این گرد بلا را که تو انگیخته ای

بر عادت خود بزرگواری کردی

ما را به وصال خویش یاری کردی

شب هست و شراب هست و چاکر تنهاست

برخیز و بیا که این چنین شب، شب ماست

دستی که ترا نخواهد آن دست ببر

تا رفت چنانکه فتنه را خواب از چشم

این بحر هزار چشمه را آب از چشم

ماننده مادران مرده فرزند

در دیده عالم، ابر کافور افکند

والقی حبلی علی غاربی

و اسلک مسلک من قد مرج

فان لامنی القوم قلت اعذروا

فلیس علی اعرج من حرج

مشتاب به کشتنم که در دست توام

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاک است مرا بر سر و باد است به دست

از چون تو شکر لبی، بها نتوان خواست

رخساره چو ابر نوبهاری پر نم

آمیخته آفتاب و باران بر هم

ای سوسن آزاده کجا رفتستی؟

کامسال به وقت خویش نشکفتستی

مانا که ترا خاک ودیعت پذرفت

ای خاک ندانی که چه پذرفتستی

آراست بهار، کوی و دروازه خویش

افکند به باغ و راغ، آوازه خویش

اینست همیشه عادت چرخ کبود

چون بی غمی ای دید زوال آرد زود

یکباره ز من مهر بریده ست فلک

آزار مرا به جان خریده ست فلک

یا اول محنت است یا آخر عمر

زینگونه که تنگ برکشیده ست فلک

مسکین من مستمند از چندین کس

در دست تو بیباک کجا افتادم

امروز جهان را چو شکر باید خورد

آید روزی که خود جگر باید خورد

امروز به کام خویش دستی بزنیم

زان پیش که دستها فرو بندد خاک