در وصل تو عزم دل من روز نخست

آن بود که عمر با تو بگذارم چست

کی دانستم که بعد از آن عزم درست

آن روز به خواب شب همی باید جست

آتش به سفال برنهادی ز نخست

پس با خاکم به در برون رفتی چست

با این همه باد کبر کاندر سر تست

از آب سبو کی آیدم با تو درست

دستم که به گوهر قناعت پیوست

پر بود و نبود آز را بر وی دست

با دست طمع مگر شبی عهدی بست

روز دگرش غیرت همت بشکست

جدت ورق زمانه از جور بشست

عدل پدرت سلسلها کرد درست

ای بر تو قبای جاهشان آمد چست

هان تا چه کنی که نوبت دولت تست

هجری که به روز غم مبادا دل و دست

بر دامن دل که گرد ننشست نشست

وصلی که چو دل به دست بودی پیوست

دردا که ازو درد دلی ماند به دست

جانا به تن شکسته و عزم درست

عمریست که دل در طلب صحبت تست

وامروز که نومید شد از وصل تو چست

در صبر زد آن دست کز امید بشست

ای شاه ز قدرتی که در بازوی تست

تیر تو به ناوک قضا ماند چست

ورنه که نشاند این چنین چابک و چست

پیکان دوم بر سر سوفار نخست

با موزه به آب در دویدی به نخست

تا خرمن من به باد بردادی چست

چون تیز شد آتش دلم گشتی سست

خاکش بر سر که او نه خاک در تست

کار تنم از دست دلم رفت ز دست

بیچاره دلم به ماتم جان بنشست

جان دل ز جهان بربد و رخت اندر بست

سازم همه این بود که در کار شکست

دل در خم آن زلف معنبر بنشست

جان گفت که دل رفت وزین غمکده رست

من هم پی دل روم به هر حال که هست

مسکین چو به لب رسید پایش بشکست

بوطالب نعمه ای گشاده‌دل و دست

با دست و دلت بحر و فلک ناقص و پست

هر زیور کان خدای بر جد تو بست

جز نام پیمبری دگر جمله‌ت هست

ای صبر ز دست دل معشوقه‌پرست

این بار به دامن تو خواهم زد دست

کو باز مرا بر آتش دل بنشاند

واندر سر زلف یار ساکن بنشست

دی می‌شد و از شکوفه شاخی در دست

گفتم به شکوفه وعده بود این آن هست

برگشت و به طعنه گفت ای عشوه‌پرست

نشنیدی که هرچه بشکفت نه بست

از حادثه‌ای که هرچه زو گویم هست

هرچند که بشکست مرا هیچ نبست

گفتند شکسته‌ای به دست آور دست

آورده‌ام آن شکسته لیکن هم دست

دی با تو چنان شدم به یک خاست و نشست

کز من اثری نماند جز باد به دست

از شرم بمیرم ار بپرسی فردا

کان دلشده زنده هست گویند که هست

گفتند که شعر تو ملک داشت به دست

گفتم عجبا و جای این معنی هست

او فرع و چنان دلیر در بحر نشست

من اصل و به بیم در ز جیحون پیوست

ای عهد تو عید کامرانی پیوست

افتاد بهار پیش بزم تو ز دست

زیبنده‌تر از مجلس تو دست بهار

بر گردن عید هیچ پیرایه نبست

گفتند که گل چمن به یکبار آراست

برخاست و کلید باغ و کاشانه بخواست

گل گفت که با او نبود کارم راست

دانی چه گلابخانه را راه کجاست

در کوی تو هیچ کار من ناشده راست

ایام به کین خواستن من برخاست

واخر به دلت گذر کند چون بروم

کان دلشده کی رفت و چگونه‌ست و کجاست

عدل تو زمانه را نگهدار بس است

تایید تو دین و ملک را یار بس است

چون کار جهان کلک تو می‌دارد راست

تا هست جهان کلک تو بر کار بس است