دستار تو طره و سر و برداری

وز بر چو کلاه زینت وفرداری

معزور مشو که عالم زرداری

(هم در سر آن شوی که در سر داری)

قیغاج جلنگ سبز را جامه سرخ

گل بود بسبزه نیز آراسته شد

چون ریشه سرکسی که سرگشته شود

به زان نبود که با سررشته شود

شخصی که خیالست بخوابش دیدن

اندیشه غلط کرده و دور افتادید

چون دامن جبه در تنور افتادید

درویش ترا جا زبر اطلس چرخست

خوشباش اگر چند گهی زیر پلاسی

کونیز ازین نمد کلاهی دارد

صد دست دگر دارم ازین زیباتر