ای آنکه قضا رنجه ز نیروی تو شد

خورشید فلک سنگ ترازوی تو شد

سنگی که زدم بسینه از دست دلت

شایسته پیرایه بازوی تو شد

ای آنکه بدرگاه غمت رو کردم

خونها به دل رقیب بدگو کردم

بازوبندی که داده بودی ز وفا

چون رقعه مهر حرز بازو کردم

ای یار عزیز و دلبر سیمین تن

دادم ز برایت ارمغانی سوزن

یعنی که جهان ز هجر رویت شب و روز

چون چشمه سوزن است در دیده من

ای آنکه دلت ز هجر غمناک شده

وز دست دلت ناله بر افلاک شده

با این سوزن بدوزم انشاء الله

آن جامه که از دست غمت چاک شده

پیراهنی از برگ سمن نازکتر

وز لاله سرخ و نسترن نازکتر

دادم ز برایت که بپوشی آن را

بر آن بدنی کز دل من نازکتر

چون پیراهن ز دست محبوب آید

زیبا و لطیف و دلکش و خوب آید

روشن شد ازو چشم و دلم پنداری

پیراهن یوسف سوی یعقوب آید

ای آنکه باقلیم وفا سرداری

همواره خمار عشق در سر داری

هر چند که شرط عاشقی پاداریست

از بهر تو دوختم من این سرداری

آن سرداری که لطف کرد آن دلبر

شد زینت اندامم و پیرایه بر

تا دید فلک شمسه او را گفتا

خورشید به بین زد از گریبانش سر

ای گشته قبای حسن بر قد تو راست

قدت سروی که گلشن جان آراست

گر بر تنت این قبا به پوشی نه عجب

سروی و ز برک بر تن سرو قباست

زین تازه قبا که دست رنج مه ماست

پیراهن دشمن به تن از غصه قباست

گیریم به چابکی و خوبی او را

مانند قبای صحت اندر تن راست

ای آنکه باوج حسن تابنده مهی

باروی سفید و گیسوان سیهی

بستان ز من این کلاه و بر سر بگذار

تا خلق بدانند که صاحب کلهی

این تازه کله که داده دلبر ماست

چون هدیه دست دوست شد، افسر ماست

بوسیدم و بر فرق سرش جا دادم

تا خلق بدانند که تاج سر ماست

از سیلی غم رخ بنفش آوردم

با دل سخن از مشت و درفش آوردم

تا پای مبارک ننهد بر سر خاک

از دیده برای دوست کفش آوردم

خصم تو براه خیر هرگز نرود

از کعبه کسی به دیر هرگز نرود

من کفش تو را به پای کردم اما

در کفش تو پای غیر هرگز نرود

در خدمت دوست چادری آوردم

وز شدت شرم آب رخ خود بردم

زیرا که سراپای مه روشن را

در ظلمت ابر تیره پنهان کردم

چادر چه عطا کرد به من دلبر من

افکند ز مهر سایه اندر سر من

زین پس سزد ار دست تولا بزند

خورشید فلک به ریشه چادر من

روبنده ز من بگیر گر می شنوی

از خلق بپوش چهره هر جا که روی

دل گفته بپوش رخ ز کوته نظران

ترسیده که مشتبه به خورشید شوی

تا در بر آن طره روبنده شدم

خاک قدمت با مژه روبنده شدم

چون مه که ز ابر برقع افکنده به رخ

من نیز نهان درون روبنده شدم

ای آنکه درون دیده جایت دادم

دل را به نثار خاک پایت دادم

دیدم که میان خود به موئی بستی

ناچار کمربند برایت دادم

خواهم بشکر تنگ تو را بشکستن

خواهم کمرت را بمیان پیوستن

چون نیست دهان نمی توانم گفتن

چون نیست میان کجا توانم بستن