چندانکه مجال وهم انسان باشد

بر بنده سخن گذاری آسان باشد

با این‌همه چون به بارگاه تو رسد

ران ملخ و خوان سلیمان باشد

دردا که ز عمر مایه‌ی سود نماند

یک دوست کزو دلی بیاسود نماند

چون کیسه‌ی ایام بجستم در او

یا نقد وفا نبود، یا بود نماند

تقدیر هر آنچه کردنی بود بکرد

خواهی به طرب باش از او خواه به درد

دیگر نگشود چشم داننده خرد

بیهوده چرا غم جهان باید خورد

حاشا که ز دل، مهر تو آسان برود

وان عشق گران خریده، ارزان برود

ای از بر من نرفته، مهر تو مرا

با شیر فرو شده ست، با جان برود

خاک قدم تو، آب خورشید بَرَد

باد سخطت، کلاه جمشید برد

هر دست، که چوگان قبول تو گرفت

از کل وجود‌، گوی امید برد

این بس، که ز چشم من گهر خواهد چید

آن کز قدمت نثار برخواهد چید

یک خنده ز دست لب شیرین، روزی

تا حشر، هنوز جان، شکر خواهد چید

دست تو، کزو گنج گهر می‌زاید

بحری است، که یک دم از سخا ناساید

وز باد، سماع اگر بجنبد شاید

کز جنبش باد، بحر در موج آید

در بند تو بی‌وفا‌ست دل‌، چه توان کرد‌؟

بر روی تو مبتلا‌ست دل‌، چه توان کرد‌؟

اقبال دو کون عرض کردیم بر او

جز محنت دل نخواست دل‌، چه توان کرد‌؟

صد پاره وجود را فرو بیخته‌اند

تا مثل تو صورتی برانگیخته‌اند

سبحان الله ز فرق سر تا پایت

در قالب آرزوی من ریخته‌اند

امشب منم و وصال آن سرو بلند

می را ز لبش چاشنی‌‌یی داده به قند

ای شب اگرت هزار کار است مرو

وی صبح گرت هزار شادی است مخند

ایزد دلکی مهر فزایت بدهاد

به زین نظری باین گدایت بدهاد

خوبی و خوشی و دلفریبی و جمال

داری همه‌، جز وفا‌، خدایت بدهاد

آن سرو خرامان به چمن، بازرسید

و آن جان سفر کرده به تن بازرسید

ضایع نشد این آه شب و گریه روز

دولت نظری کرد و بمن بازرسید

ما را خط تو داد وفاداری داد

سودای سر زلف تو، بیداری داد

و آن خواب بماند نیز گرد لب او

در هجر تو، دوشم خط بیزاری داد

بر شاخ شکر‌، لعل تو دُرها پرورد

بر چهره‌ی من، مهر تو زر‌ها پرورد

عُمّان عقیق موج‌، یعنی چشمم

از بهر نثار تو‌، گهر‌ها پرورد

بر من چو فراق آن بهشتی گذرد

روزم به فغان، شبم به زشتی گذرد

دور از تو، چنان اشک ز چشمم خیزد

کز تارَکم آسمان به کشتی گذرد

چون بی رخ دلبر است ایام بهار

عیشم به چه دل باید و شادی به چه کار

در باغ بجای سبزه، گو میغ بر آ

از ابر بجای قطره گو سنگ ببار

امروز میی در کف و یاری در پیش

دستی بزن، از حدیث فردا مندیش

وآن روز، که چشم تر کنی، ای درویش

در رحمت او نگر، نه در کردهٔ خویش

روزم همه چون شب آمد، از درد فراق

لفظم همه یارب آمد، از درد فراق

و آن جان، که لبالب آمد از درد فراق

دریاب، که بر لب آمد از درد فراق

هر شب ز دل و چشم خود ای شمع چگل

چون شمع کنم، در آب و آتش منزل

در آرزوی روی تو ای مهر گسل

دل را سرِ جان نماند و جان را منزل

در خواب شبی، هم‌نفس یار شدم

با وی نفسی محرم اسرار شدم

روئی که بدان روی نهادم به طرب

بر روی زمین بود، چو بیدار شدم