ای عشق مگر مایه بود آمده ای

کز سر تا پا تمام سود آمده ای

نقصان به تو از چشم بد کس مرساد

کآرایش دکان وجود آمده ای

من کیستم از خویش به تنگ آمده ای

دیوانه با خرد به جنگ آمده ای

دوشنبه به کوی یار از رشکم کشت

نالیدن پای دل به سنگ آمده ای

من کیستم ای شوخ دل از کف شده ای

آتش به دکان هستی خود زده ای

با غیر تو خوش نشین کز آشوب غمت

خون شد دل ما و سینه آتشکده ای

ای تیره شب فراق آخر به سر آی

وی صبح امید از در مهر درآی

گر عمر منی ای شب هجران بگذر

ور جان منی ای نفس صبح برآی

از گردش نه مدار غافل نشوی

وز بازی روزگار غافل نشوی

خواهی ز تو وقت کار غافل نشوند

از خدمت کردگار غافل نشوی

اشراق تو هستی ثمر بید کنی

از شعله همی کوثر امید کنی

این تار که عنکبوت بخت توتند

تا چند به هرزه دام خورشید کنی

ای دل تا کی به هرزه تدبیر کنی

وز خون جگر به جوی غم شیر کنی

تار تو کز آن دام مگس نتوان کرد

خواهی که به آن همای نخجیر کنی

ای دل ز چه از علم وسیطی نکنی

روی دل نفس در بسیطی نکنی

همدوشی عقل کل توانی لیکن

تو مرکز پستی و محیطی نکنی

ای دیده ز اشک بی متاعم نکنی

در بیعگه غم ابتیاعم نکنی

چون من سخن از وداع دلدار کنم

ای جان عجب است اگر وداعم نکنی

ای دیده دگر خرد تباهی نکنی

با شعله هوای خانه خواهی نکنی

ای دل به ستم بسوز تا باردگر

عشق آتشی ار کند گیاهی نکنی

ای دیده به آتش آشنائی نکنی

چون برق بلا جهد گیائی نکنی

ای رخنه غم نگفتمت کاتش عشق

چون شعله کشدتورهنمایی نکنی

ای دیده به روشنی چو اختر بادی

کآخر در عیش بر رخم بگشادی

گر خون دلم بریختی در شب هجر

نظاره دیت به روز وصلم دادی

تا روز رخت شد چو شراب عنبی

روزم همه تیره شد ببین بوالعجبی

خورشید فلک ندید هم روز بخواب

زان شب که شب از زلف تو آموخت شبی

تاراج متاع اختیارم کردی

در رهگذر بلا غبارم کردی

گفتم بشکیبم از تو آتش رسنی

در گردن جان بیقرارم کردی

دل پیش غمت جزیه برد غمناکی

سر باج دهد تا شودت فتراکی

آنروز که شعله ور شود غمزه تو

جان رشوه دهد تا که کند خاشاکی

در ده می لعل لاله گون صافی

بگشای ز حلق شیشه خون صافی

کامروز ز جام می برون نیست مرا

یک دوست که دارد اندرون صافی

عمری بگذشت از آنکه در خواب شبی

از باده جام وصل حوری نسبی

تر شد لبم و هنوز چون یاد کنم

بیخود گردم چو مست جام طربی

گرد دل من ز غم حصاری کردی

چشم ترم ابر شعله باری کردی

من عمر گیاه برق عشقت کردم

تو هستی من صاعقه زاری کردی

هستی بتو قائم است و موجود توئی

در کعبه و در بتکده معبود توئی

گر قصد حرم کنند و گر سجده بت

معبود همه توئی و مقصود توئی

یکدم ز دل فکار بیرون نروی

زین سینه شعله زار بیرون نروی

این خاطر فتنه لاخ نه در خورتست

لیکن زوی ای نگار بیرون نروی