گر روز پسین چراغ عهدم نکشی

جانی بدهم به راحت و خوش منشی

ور جامهٔ اسلام ز من بر نکشی

مرگی که در اسلام بود اینت خوشی.

ای عاشق اگر به کوی ما گام زنی

هر دم باید که ننگ بر نام زنی

سر رشتهٔ روشنی به دست تو دهند

گر تو آتش چو شمع در کام زنی.

ای حسن ترا به عشق لایق چو منی

در عشق تو کم فتاد لایق و منی

تا چشم جهان چشمهٔ خورشید شدست

معشوقه چو تو ندید و عاشق چو منی.

تا زاغ صفت به جیفه پر آلایی

کی چون شاهین در خور شاهان آیی

چون صعوه اگر غذای بازی گردی

بازی گردی که دست شه را شایی.

ای نسخهٔ نامهٔ الهی که تویی

وی آینهٔ جمال شاهی که تویی

بیرون ز تو نیست هر چه در عالم هست

در خود بطلب هر آنچه خواهی که تویی.

داوود شها گرت به فرمان باد است

مغرور مشو که حاصل آن باد است

رو ملک ابد طلب که نزدیک خرد

تا ملک ابد ملک سلیمان باد است

با شمع رخت دمی چو دمساز شوم

پروانهٔ مستمند جانباز شوم

و آن روز که این قفص بباید پرداخت

چون شهبازی به دست شه باز شوم

هر چند گهی برعشق بیگانه شوم

یا عاقبت آشنا و همخانه شوم

ناگاه پری رخی به من برگذرد

برگردم از آن حدیث و دیوانه شوم

ز آرایش رضوان ملک حور و قصور

زایوان بهشت خوش بود پردهٔ نور

و آنگه خوشتر که نیک نزدیک، نه دور

از پردهٔ نور، روی بنماید حور

مرغی است سخن که آشیان ساخت ز جان

او را همه در باغ خرد یافت توان

در باغ خرد درخت دل جوید از آن

کاید ز درخت دل سوی شاخ زبان