خاکستر گلخن عدم باد دلم

تا نفخه صور غم دژم باد دلم

در کوی تو دل رهین غم کرد مرا

زینسان که منم رهین غم باد دلم

خواهم هدف تیر عتابت باشم

چون سعد فلک خاص جنابت باشم

اقبال شهنشهی نیم من کم چرخ

آن بخت دهد که در رکابت باشم

در گلشن ایجادم اگر خار توام

بی قدر متاعم و به بازار توام

مخلوق توام اگر چه طاعت نکنم

در کار تو نیستم ولی کار توام

دل مخزن اسرار الهی کردم

در عالم عقل پادشاهی کردم

اندر قباست بحر تحقیق شدم

کشتی شک و شبهه تباهی کردم

در خانه عشق تا که من بنشستم

از هر فکری بجز خیالت رستم

آسوده شدم که برد سلطان غمت

در کاخ وجود هر چه بود از دستم

دی با یاری بسوی گرمابه شدم

وندر قدمش روان چو خونابه شدم

از گرمی گرمابه من زار ضعیف

چون ماهی خشک بر سر تابه شدم

در دیده چو خار گشته خوابم چکنم

در جوی جگر نمانده آبم چکنم

با اینهمه آشنائی این ساقی عشق

از خون جگر دهد شرابم چکنم

دلدار نشد به وصل یارم چکنم

نگشوده یکی گره ز کارم چکنم

من دیده برای دیدنش خواستم او

در دیده جان شکست خارم چکنم

رهبان کلیسیای دوران شده ام

ناقوس نواز دیر حرمان شده ام

نه معصیتی نه طاعتی وای به من

شرمنده کافر و مسلمان شده ام

رخت خود از اینسوی برون بربستم

چون فکر تو در درون خود بنشستم

با دست خیال تو از اینسان یعنی

تا دامن حشر عهد صحبت بستم

کی باد ز شر تن اخسا برهیم

از وحشت این قفس چو عنقا برهیم

جان در چمن قدس فشانم به رقص

روزی که ز ظلمت هیولا برهیم

کو مرگ که مایه حیاتش گیرم

وز دفتر زندگی براتش گیرم

از منطقه چرخ شتاب آورمش

وز مرکز افلاک ثباتش گیرم

گفتم روم از عشق تو در معدن غم

یاقوت روان گذارم اندر تن غم

خود خرمن عمر کنون از غم تو

در خوشه همین نهان کند خرمن غم

گفتم به تو ای نورده روزن چشم

منزلگه خورشید کنم برزن چشم

بی تو همه سوده های الماس بلا

جان بر سر دل ریخت به پرویزن چشم

گاهی آتش از تف درون می سازم

گاهی به نفس ستاره خون می سازم

گفتی که به روز هجر چون می سازی

روزی چه بیا ببین که چون می سازم

ما سطح فلک قعر زمین می شمریم

نه چرخ همین یکی نگین می شمریم

گیتی رحم وروان جنین می شمریم

تا ظن نبری که عمر این می شمریم

مرغ چمن وصلم و چون اهرمنم

دل بتکده غم است و من برهمنم

با این دل تیره بخت آخر چکنم

روزی که سموم هجر سوزد بدنم

من علم گیاه حرم توحیدم

من چارده ماه حرم توحیدم

گر اهل حقیقت سپرندم به قدم

غم نیست که ماه حرم توحیدم

موسایم و در طور لقا می طلبم

عیسایم و پیوسته بقا می طلبم

یعقوبم و گمگشته خود می جویم

مقصود دلم توئی ترا می طلبم

مائیم که با فقر و فنا ساخته ایم

در ملک عدم مرکب جان تاخته ایم

از دولت سودای تو بی منت مرگ

خود را ز خودی خویش پرداخته ایم