نی از پیِ کسب سوی بازار شویم

نی چون دهقان خوشهٔ گندم درَویم

نی از پی وقف بندهٔ وقف شویم

ما وقف تو، ما وقف تو، ما وقف توایم

هوش عاشق کجا بود؟ سوی نسیم

هوش عاقل کجا بود؟ با زر و سیم

جای گل‌ها کجا بود؟ باغ و نعیم

جای هیزم کجا بود؟ قعر جحیم

افتاد گره بر تن مجروح سقیم

چون قطره اشک بر رخ زرد یتیم

زینسان که منم مرا مسیحی باید

تا به کند از رنج تن زار الیم

دلدار بیامد دو سه گامی ز پیم

پنداشت مگر که هست در جام میم

چون دید مرا کیسه تهی همچو رباب

برگشت و دمی داد بکردار نیم

ای لفظ تو آب برده از دُرّ یتیم

خلق تو نشانده باد انفاس نسیم

وه وه که قیامتست شور سخنت

هر چند قیامت نبود پیش حکیم

جوهر آبست و گوهرش دُر یتیم

دریاب بیان ما که سریست عظیم

موج است و حباب نزد ما هر دو یکی

بگذر ز دوئی یکی مسازش به دو نیم

ماییم و دل تنگ تر از حلقه «میم »

در زیر جفا و جور چون نقطه «جیم »

حاشا که چو «بی » کناره جوید ز بلا

چون «لام الف » ار شود سراپا به دو نیم

گر در همه آفاق بگردی چو نسیم

کار همه کس بسنجی از طبع سلیم

دشوار تر از سؤال کاری نبود

خواهی ز کریم خواه و خواهی ز لییم

صاحب هنری را که بود طبع سلیم

خاک ره خلق باشد از خلق کریم

گر مشک شوی دماغ خشکی مفروش

مانند بنفشه باش مسکین و حلیم

ساقی نظری بمن کن از لطف عمیم

جان من از این امید و بیم است دو نیم

خواهم قدحی از لب لعلت بچشم

زان پیش که جان کنم بپایت تسلیم

ای خاک در تو برتر از عرش عظیم

لطف تو ربود خلقی از خلق کریم

شاهی تو و از سعادت فتح و ظفر

دایم سه غلام اند بکوی تو مقیم

دارد ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم

من دست تهی میروم او تحفه به دست

تا زین دو کدام خوش کند طبع کریم

دارد ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم

من دست تهی می روم او تحفه بدست

تا زین دو کدام خوش کند طبع سلیم

تا خود با نفس و شیطانی ندیم

پیشه خواهی داشت کناسی مقیم

دارد ز خدا خواهش جنات نعیم

زاهد به ثواب و من به امید عظیم

بود تا بود در آن پاک حریم

همچو پاکان بدل پاک مقیم

آیند ملائک سحر از عرش عظیم

از بهر طواف شه فردوس حریم

عمدا پر خود بردم مقراض زنند

شاید که به روضه تو گردند مقیم

هر چند گناه تو عظیم است عظیم

هر چند که طاعتت سقیم است سقیم

هر چند سزای تو جحیم است جحیم

نومید مشو، خدا کریم است کریم!

ایزد دهد ار دولت دارای ریم

وان گه بخلی فزون ز کاووس کیم

با بخل چنین دولت سرشار چنان

بینی به دو روز رهن یک جرعه میم

در عهد تو و منست در هفت اقلیم

برخاستن امید و خون گشتن بیم

از جلوه چه ماند تا بسازند بهشت

از شعله چه ماند تا بتابند جحیم