چون دیده بر آن عارض چون سیم افتاد

جان در لب تو چو دیدهٔ میم افتاد

نمرود صفت ز دیدگان رفت دلم

در آتش سودای براهیم افتاد

قد الفم ز مشق چون جیم افتاد

آن سو که توی، حسن در آن تیم افتاد

آن خوبی باقی تو ای جان و جهان

دل بِسْتَد و اندر پی باقیم افتاد