ای دوست به یک سخن ز من بگریزی

خوی تو نبد به هر حدیثی تیزی

بد گشتی از آن که با بدان آمیزی

بادیگ بمنشین که سیه برخیزی

ای دل! تو اگر ز رنج جان پرهیزی

در جستن وصل آب رخ خود ریزی

با یار چنان شبی که صد عمر دراز

بنشینی اگر از سر جان برخیزی

از باد اگر سبق بری در تیزی

چون خاک اگر هزار رنگ آمیزی

چون آب محبت علی نیست تو را

آتش ز برای خود همی انگیزی

ای دل چو تو از دامن حُسن آویزی

باید که زهیچ زحمتی نگریزی

شرط است که چون تو پای در عشق نهی

اول گامی زکام خود برخیزی

زیبد اگر از تنگدلی بگریزی

در خرّمی و عیش فراخ آویزی

هم باده، گرت بجان ستانی میلست

هم جرعه ، اگگر دل دهدت خون ریزی

در دل چو شراب وصل ما میریزی

باید چو خمار گیردت نگریزی

با وصل منت اگر نشستی باید

با هر چ نشسته‌ای ازان برخیزی

آن خوش باشد که صاحب تمییزی

بی‌آنکه بگویند و بگوید چیزی

بی‌گفت و تقاضا برسد مهمانرا

تروندهٔ خوش ز صاحب پالیزی

از عشق تو هر طرف یکی شبخیزی

شب کشته ز زلفین تو عنبر بیزی

نقاش ازل نقش کند هر طرفی

از بهر قرار دل من تبریزی

ای یار گرفتهٔ شراب آمیزی

برخیزد رستخیز چون برخیزی

می‌ریز شراب را که خوش می‌ریزی

چون خویش چنین شدی چرا بگریزی

عشق آن نبود که هر زمان برخیزی

وز زیر دو پای خویش گردانگیزی

عشق آن باشد که چون درآئی به سماع

جان در بازی وز دو جهان برخیزی

گر بگریزی چو آهوان بگریزی

ور بستیزی چون آهنان بستیزی

زان شاخ گلی که ما درآویخته‌ایم

ای مرغک زیرک به دو پا آویزی

تا کی به غم، ای دل، خوی حسرت ریزی؟

زو جان نبری گر ز غمش نگریزی

خصمان تو بی‌مرند،در معرضشان

آخر به مراغه‌ای چه گرد انگیزی؟

ای دیده اگر هزار سیل انگیزی

خاک همه تبریز به خون آمیزی

از عهده ماتمش نیائی بیرون

بی فایده آب خود چرا می‌ریزی؟

آن به که ز اسباب مرض پرهیزی

وز ننگ طبیبان دغل بگریزی

ناگشته تهی معده به خوان ننشینی

زان پیش که معده پرکنی برخیزی

گر منکر حشر و نشر و رستاخیزی

در نقش غلط ز عقل رنگ آمیزی

هر شامگهت روز پسین است ز خواب

هر صبح، قیامتی که بر میخیزی

تاکی ز پی خدا به خلق انگیزی

بی پیکر معرفت به دلق آمیزی

بازت نرهد ز حلقه ها پا مگر آنک

در دایره چون حلقه به حلق آویزی