ای دیو هوس رفته ترا در رگ و پوست

گر پاک نیی لاف محبت نه نکوست

برخیز و بخون دل برآور غسلی

و رنی جنب طریقتی در ره دوست

هر سجده که میکنی پی خدمت دوست

گاهی که بترتیب کنی لایق اوست

تنها نه که ترتیب بود شرط نماز

هر کار که میکنی به ترتیب نکوست

گر یار جفاکار و گر عربده جوست

خوش باش که هر چه آید از یار نکوست

گر درد دلی رسد بعاشق از دوست

سهل است چو درمان دل آخر هم از اوست

سلاخ که آدمی کشی شیوهٔ اوست

چون ریزش خون دوست می‌دارد دوست

گر سر ببرد مرا نه پیچم گردن

ور پوست کند مرا نگنجم در پوست

حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست

وز سعی و طواف، هرچه کردست نکوست

تقصیر وی آن است که آرد دگری

قربان سازد، به جای خود، در ره دوست

آن کس که بدم گفت، بدی سیرت اوست

وان کس که مرا گفت نکو خود نیکوست

حال متکلم از کلامش پیداست

از کوزه همان برون تراود که در اوست

حلالش بود رقص بر یاد دوست

که هر آستینش جانی در اوست

از دوست منادیست اندر رگ و پوست

کان می بردت به جانب کعبه دوست

لبیک تو پاسخ ندا کردن نیست

پنهان طلبی اگر نه از جانب اوست

آگه نیم از عیش که شهد چه گلوست

راحت نشناسم که چه می، در چه سبو ست

زخمی دانم که سینه گوید عشق است

وین دل فدای او که نمک خوردهٔ او ست

دوران که ز ظلم می نگنجید به پوست

اکنون ز عدالت تو چون خلق نکوست

نبود عجب ار بود بعهد شباب

چون شادی روزگار پیش غم دوست

یک نامه به من رسید از حضرت دوست

کاین شعله جانم همه از آتش اوست

آن نامه نگاری که به یک جلوه ناز

نه جان به بدن گذاشت نه مغز به پوست

دانی که چرا نمی توان دید ای دوست

ذاتی که اگر تو را وجودیست ازوست

نزدیکتر از ماست به ما حضرت حق

قزب مفرط علت نادیدن اوست

پروردن عشق با خرد هر دو نکوست

تا زان دو نتیجه‌ای برد دشمن و دوست

از نشو و نما به خاک، بی‌بهره بود

هم پوست جدا ز مغز و هم مغز ز پوست

عالم همه پرتوی بود از رخ دوست

هر فرع نکو که هست ازان اصل نکوست

هر ذره که در کون و مکان می‌بینی

نتوان گفتن، ولی توان گفتن ازوست

آن ذات خفی که لا اله الا هوست

از خود می داندش چه بیگانه چه دوست

هر کس سوی شمع بیند از مجلسیان

داند نظر شمع همین جانب اوست

اسرار حقیقت همگی سر مگوست

با شخص مثال خون بود در رگ و پوست

یعنی نجس است چون تراوید از تو

تا در تو نهانست حیاتت با اوست

از خصمی مردمان مرا حال نکوست

یاران همه دشمنند، خصمان همه دوست

با هر که دل آرمید از دوست رمید

وز هر که بتافت روی دل جانب اوست

آن دیده، که بازاری عشاقش خوست

روی طلب راه نوردان با اوست

پرسید که: مِن اَینَ اِلی اینَ تَروحُ

گفتم از دوست، هم روم باز به دوست

چندین نقشی که زیر این چرخ دوروست

دوری است تعلق اگرت یک سر موست

نقشی به از این ندیده ام در عالم

از کندن دل هر آنچه جز صورت اوست

پیکی آورد پوستینی از دوست

گفتند حریفان که: ز تنگی نه نکوست

گفتم که: نه، لیک چون فرستاده ی اوست

هر کس پوشد نگنجد از شوق به پوست!