خواهی که ترا کشف شود هستی دوست

بر رو به درون مغز و برخیز ز پوست

ذاتیست که گرد او حجابت بر توست

او غرقهٔ خود هردو جهان غرقه در اوست

دلدار اگر مرا بِدِراند پوست

افغان نکنم نگویم این درد از اوست

ما را همه دشمنند و تنها او دوست

از دوست به دشمنان بنالم، نه نکوست

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد از دوست

اجزای وجود من همه دوست گرفت

نامیست ز من بر من و، باقی همه اوست

چون نیست ترا مهر و وفا در رگ و پوست

واندر نظرت هر آنچه زشت است نکوست

من دشمن جان این دل پرهوسم

تا خود به چه خوشدلی ترا دارد دوست

زان غم که به رویم آمد از کرده دوست

دشمن ز نشاط می‌نگنجد در پوست

تا دشمن و دوست لاجرم می‌گویند

این زشتی‌ها ز آنچنان روی نکوست

در کار جهان نگر گرت تکیه بر اوست

تا بر تو شود گشاده کو دشمن خوست

در پشت پلنگ چون نمی‌ماند پوست

بر زین تو کی بماند ای زینت دوست

در دیده و دل نقش تو از بس که نکوست

چون دیده و دل نِشَسته‌ای در رگ و پوست

از دیده و دل دوست‌ترت دارم از آنک

در دیده پسندیده‌ای و در دل دوست

عشقش که چو جان است نهان در رگ و پوست

از دوست نهفتنم ز بدمهری اوست

زآنروی که دوست کشتنش عادت و خوست

با دوست نگویم که ترا دارم دوست

ای دل سر همتم که چون چرخ فروست

ناید به جهان فرود با هرچه در اوست

خونم بر دشمن ار بریزد به از آنک

آب رخ من ریخته گردد بر دوست

قصاب که در گردن جان چنبر اوست

از پشتی حسن سنیه کرده‌ست و نکوست

با چرخ زند پهلو و دارد در پوست

دلداری دشمن و جگرخواری دوست

ایزد که جهان ساخته قدرت اوست

دو چیز ترا بداد و آن سخت نکوست

نه سیرت آنکه دوست داری کس را

نه صورت آنکه کس ترا دارد دوست

طاووس توام جلوه‌گر حسن تو دوست

هر جوهر و زر که بد برون داد ز پوست

نه فاخته کز مشک خطت وام گرفت

وان مظلمه بازمانده در گردن اوست

از بس که بیازرد دل دشمن و دوست

گویی به گناه مسخ کردندش پوست

وقتی غم او بر همه دلها بودی

اکنون همه غمهای جهان بر دل اوست

ای در دل من رفته چو خون در رگ و پوست

هرچ آن به سر آیدم ز دست تو نکوست

ای مرغ سحر تو صبح برخاسته‌ای

ما خود همه شب نخفته‌ایم از غم دوست

چون حال بدم در نظر دوست نکوست

دشمن ز جفا گو ز تنم برکن پوست

چون دشمن بیرحم فرستادهٔ اوست

بدعهدم اگر ندارم این دشمن دوست

غازی ز پی شهادت اندر تک و پوست

وان را که غم تو کشت فاضلتر ازوست

فردای قیامت این بدان کی ماند

کان کشتهٔ دشمنست و آن کشتهٔ دوست؟

گر دل به کسی دهند باری به تو دوست

کت خوی خوش و بوی خوش و روی نکوست

از هر که وجود صبر بتوانم کرد

الا ز وجودت که وجودم همه اوست

گر زخم خورم ز دست چون مرهم دوست

یا مغز برآیدم چو بادام از پوست

غیرت نگذاردم که نالم به کسی

تا خلق ندانند که منظور من اوست

گویند رها کنش که یاری بدخوست

خوبیش نیرزد به درشتی که دروست

بالله بگذارید میان من و دوست

نیک و بد و رنج و راحت از دوست نکوست

گر خود ز عبادت استخوانی در پوست

زشتست اگر اعتقاد بندی که نکوست

گر بر سر پیکان برود طالب دوست

حقا که هنوز منت دوست بروست