یا روی به کنج خلوت آور شب و روز

یا آتش عشق بر کن و خانه بسوز

مستوری و عاشقی به هم ناید راست

گر پرده نخواهی که درد، دیده بدوز

بادا چو کمان قامت اعدای تو کوز

پیچیده در او غم فراوان چون توز

بر دشمن ناقصت مضاعف بادا

اندوه تو بر دلم ز مکر مهموز

گفتیم بدانماه کلهدوز امروز

کی طالع دلبری ز حسنت پیروز

بستان زر و آنچنانک آید از تو

از بهر کل ما کلهی سیمین دوز

به وصف الحال خورشید دل افروز

دو بیت آورد مطبوع و جگر سوز

در دیده خیال تست ما را شب و روز

تا کی شوم ای دوست به وصلت پیروز

گفتا که منم شمع و تویی پروانه

بر شمع جمال من تو حالی می سوز

در دیده خیال تست ما را شب و روز

تا کی شوم ای دوست به وصلت پیروز

گفتا که منم شمع و تویی پروانه

می ساز و ز پرتو جمالم می سوز

یاد شب وصل آن مه مهر افروز

روشن کندم خانه اندیشه چو روز

یک جرعه می وصل بعمری زین پیش

نوشیدم و یادش کندم مست هنوز

ای دل به فراق یار بگداز و بسوز

جز خرقه درد و غم بر این خسته مدوز

بهتر ز دعای نیم شب هیچ مدان

خواهی که اگر شب غمش گردد روز

سرسبز شده جهان ز فیض نوروز

یعنی که رسید روز عشرت اندوز

بنشسته امیر مؤمنان جان نبی

بگرفته قرار حق به مرکز امروز

شبها دارم از آن مه مهر فروز

در سینه همه آتش و در جان همه سوز

گفتی: شب و روزت، ز چه شد تیره و تار؟!

آن موی چو شب ببین و، آن روی چو روز!

خورشید بسی شد به حمل چهر افروز

تا ماه در آمد به بغل مهر اندوز

آری دو هزار قرن افزون باید

تا در سالی به شنبه افتد نوروز