دانی که مرا یار چه گفته‌ست امروز

جز ما به کسی در منگر دیده بدوز

از چهره خویش آتشی افروزد

یعنی که بیا و در ره دوست بسوز

دانی که مرا یار چه گفتست امروز

جز ما بکسی در منگر دیده بدوز

از دیدن خلق، دیده بی دوست بدوز

وز صحبت بی دلی ز دل کینه بتوز

ماننده ابر و شمع، از این پس شب و روز

بی دیده همی گری و بی دل می سوز

گفتم که یک امروز دل من بفروز

وامی که مرا بر دو لب توست بتوز

صد بار مرا بسوخت آن عاشق سوز

از بهر سه بوسه زآن دو لب در یک روز

هرکس که شود به مال دنیا فیروز

در چشم کسان بزرگ باشد شب و روز

گر بخت سعید و حسن طالع داری

از مال جهان گنج سعادت اندوز

ای تیرگی زلف توام دین افروز

وی روشنی روی توام راه آموز

من در شبم از تو روز میخواهم، روز

و افسردهام از تو سوز میخواهم، سوز

امشب بر ماست آن صنمِ جان افروز

ای صبح! مشو روز و مرا جان بمسوز

گرچه همه شب به لطف زاری کردم

هم بر دم بامدادی ای صبح امروز

گفتی چه کنم تا شب من گردد روز

وز نورِ سوادِ فقر گردم فیروز

یک شمع اندیش هر دو عالم وانگه

گر آتشِ عشق داری آن شمع بسوز

گر هست دلت سوختهٔ جان افروز

از شمع میانِ سوختن عشق آموز

شبهای دراز ماهتابی چون روز

چون شمع نخفت میگری و میسوز

این دل که نگشت بر مرادی پیروز

با من به زبان حال گفت از سر سوز

دیدم شب غم به خواب،روز شادی

بس شب که بدین امید کردم تا روز

تا هست دلم بر غم تو دست آموز

دیده همه گریه گشت و جانم همه سوز

بس زود بزد دست اجل در پایش

عمری که چنین به سر شود روز به روز

بر آتش سَودای تو ای جان افروز

آسوده نیَم چو شمع از گریه و سوز

روز از غم هجر تو بسوزم تا شب

شب در غم وصل تو بسوزم تا روز

چون می شنوم برطمع خودپیروز

زین پس منم ودلی قناعت اندوز

دانم که شکم خاره تر از چرخ نیم

و او نیز بقرصی بسرآرد هر روز

ای تنگ شکر از ترشان چشم بدوز

آتش بزن و هرچه به جز عشق بسوز

دکان شکرفروش و آنگه ترشی

برف و سرمای وآنگهی فصل تموز

شب گشت و خبر نیست مرا از شب و روز

روز است شبم ز روی آن روز افروز

ای شب شب از آنی که از او بیخبری

وی روز برو ز روی او روز آموز

میگوید مرمرا نگار دلسوز

میباید رفت چون به پایان شد روز

ای شب تو برون میای از کتم عدم

خورشید تو خویش را بدین چرخ بدوز

هین وقت صبوحست میان شب و روز

غیر از مه وخورشید چراغی مفروز

زان آتش آب گونه یک شعله برآر

در بنگه اندیشه زن و پاک بسوز

یک شب چو ستاره گر نخسبی تا روز

تابد به تو اینچنین مه جان‌افروز

در تاریکیست آب حیوان تو مخسب

شاید که شبی در آب اندازی پوز

شمعم که ز دوری تو ای جان افروز

خالی نیم از گدازش و گریه و سوز

می نگسلدم تب از تب و درد از درد

بدحالترم شب از شب و روز از روز

ای ماه شب‌افروز شبستان‌افروز

خرم تن آنکه با تو باشد شب و روز

تو خود به کمال خلقت آراسته‌ای

پیرایه مکن، عرق مزن، عود مسوز