گر معرفت الله نباشد مقصود

زین انس مجازی تن و روح چه سود؟

جان نور حق است و چون به حق وا گردید

تن باز همان قبضه خاک است که بود

کوچک خرد ار چه زود عاشق نشود

تا جان به تنش بود، پی عشق بود

هرچند که نام نان نداند طفلی

آن نیست که نان خوردنش از یاد رود

خواهم عدمی که پیش از این داشت وجود

کاین هستی پوچ را در او راه نبود

ور نه عدمی که بعد ازین خواهد بود

مستوجب صد هزار گفت است و شنود

در کفر و در اسلام دری باز نبود

عشق آمد و درهای فرو بسته گشود

یک ذرّه چنانکه می‌نمودیم نه‌ایم

عشق آمد و آن چنانکه هستیم نمود

تا نیش زبانم رگ اندیشه گشود

غارت‌زدة دو کونم از گفت و شنود

از شومی یک زبان به بادش دادم

نقدی که ز پنج حس دل اندوخته بود

ای آنکه تویی حیات ما باعث بود

هستند جهانی به حیاتت خوشنود

چون ذره به خاک رفته بودم شاها

خورشید عنایتت مرا زنده نمود

آن ذات که ممکنات ازو یافت وجود

بودست مدام و هست و هم خواهد بود

از بس یکتاست عکس ذاتش جز یک

در آینهٔ دل شکسته ننمود

آنم که بود محال در دیر وجود

وز جام و سبو دمی توانم آسود

می خورده‌ام و میخورم و خواهم خورد

تا بوده و تا هستم و تا خواهم بود

ای از خوف تو آسمان جامه کبود

وی در ره تو زمین مسکین به سجود

تو بی رنگ و چه رنگ ها از تو نمود

جز ذات تو جملگی نمودی است نه بود

بی رنگ به رنگ چون تجلی بنمود

گشتند [عدوی] هم خلیل و نمرود

چون باز ز دست رنگ گشتند خلاص

با هم کردند صلح، بی گفت و شنود

جز این دل دوزخ دم دریا پالود

این گرم نوا در آب و آذر که سرود

عهد است که از دجله همی خیزد سیل

رسم است که از کنده همی آید دود

آدم مایه گسستن آمد ز وجود

احمد آویز بستن آورد ز جود

کی نقد عیار این دو با هم سنجند

وصل آنکه ز فضل داند از خسران سود

عالم همه فرعِ تست ای اصل وجود

هر چند وجود تو در آن خورد نمود

پرتو مر شمع را محیط افتد و بس

هر چند ز شمع باشدش بود و نبود

سه نقطه یکی شدند در اصلِ وجود

تا آدم بیچاره در آمد به سجود

عشق و می و جام هر سه یاری کردند

تا طاعت ابلیس نگردد مردود

آن کس که جز او نیست به عالم موجود

قیوم وجود است و هم او اصل وجود

در هر اسمی اگرچه خود را بنمود

از اسم کجا شود مسمی معدود

عالم همه فرعِ تست ای اصل وجود

هر چند وجود تو در آن خورد نمود

در هر اسمی اگرچه خود را بنمود

از اسم کجا شود مسمی معدود

گفتم دلت از ناله کنم نرم چه سود

در سنگ تو آتش مرا راه نبود

چندان که مرا عمر و شکیبائی کاست

هر روز جفای تو و حسن تو فزود

در خلقت مرتضی به هنگام وجود

شک نیست که حق کمال قدرت بنمود

حق گفت هر آنکه گفت بی پرده چنین

آمد زپس پرده برون هرچه که بود

چون بود ظهور لازم ذات وجود

ظاهر شدنش هم از ره رحمت بود

امروز که شد بوصف رحمت ظاهر

نامی ز گنه نماند وین شد مشهود