من نقد درستم نه مس روی اندود

وین نقد گر امتحان کنی دارد سود

گر بر محکش زنی همانست که هست

گر بشکنیش همان درستست که بود

هر جانوری که در جهان باشد و بود

سر سوی زمینش بقیام است و قعود

انسان که چنین جانوری سر بهواست

از بهر شکست گردن اوست سجود

یارم ز همه جهان مرا روی نمود

دیدم که جهان جمله نمود او بود

عالم همه مرآت جمال رخ اوست

حقا که جز او نیست بعالم مشهود

در لوح عدم نهان بود نقش وجود

چینی، حبشی هر آنچه در امکان بود

خورشید قدم برآمد از اوج شهود

ماهیت هر یکی جدا باز نمود

چون مرغ سحر جناح گلفام گشود

از بیضه ی صبح زرده ی مهر نمود

هر دانه که طاووس شب از دیده فشاند

از دامن صبح طایر روز ربود

چون لاله پریرم آتشی در دل بود

دی داد نوید سنبلت باد درود

امروز برو آب زن ای گل بگذار

فردا چو بنفشه خیزد از خاکم دود

جانانه بچشم ما در اطوار وجود

هر لحظه بصورت دگر جلوه نمود

در پرده اشکال و صور پرده نشین

تحقیق چو کردیم یکی بیش نبود

ای بی تو چو هم دم به من خسته نموده

آیینه که بینم این تن غم فرسود

آمد به نظر خیالی اما آن نیز

چون نیک نمود جز خیال تو نبود

آن خسرو فرهاد لقب کز ره جود

هر ساتل به من تفقدی می‌فرمود

بی‌لطفیش امسال اگر وزن کنم

هم سنگ به کوه بیستون خواهد بود

اول که مرا عشق نگارم بربود

همسایه من زناله ی من نغنود

و اکنون کم شد ناله چو دردم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

اول که مرا عشق نگارم بربود

همسایه من زناله ی من نغنود

و اکنون کم شد ناله چو دردم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

صدهزاران حشر دیدی ای عنود

تا کنون هر لحظه از بدو وجود

ز آئینهٔ دل چو زنگ اغیار زدود

نه جامه سفید ساز و نه خرقه کبود

چون اهل زمان نه‌ایم در قید فنا

ما فانی مطلقیم در عین وجود

ای ملک غمت هر چه فرازست و فرود

وز تیغ تو چاک صبر را جوش وجود

آن خال سیه نیست که از لطف جبین

جای گرهٔ زلف تو گردیده کبود

آن ساقی گلچهره که می می‌پیمود

میر مجلس دوش هم آغوشش بود

تا صبح پسین عبادتی می‌کردند

آن یک به رکوع بود و آن یک به سجود

گفتی که پلی بسازی از بهر خدا

از بهر خدا نه بلکه از بهر نمود

رفتی و دو طاق ساختی برنهری

کان نهر به پل پر احتیاجیش نبود

چون ساخته شد به طالع مسعودت

[...]

گر تیرگی روز من غم فرسود

زانست که نورش برخ یار فزود

برد از شب من نیز درازی زلفش

بس چون شبم آنچنان درازست که بود

ای آن که کنی سعی در اثبات وجود

این راه، به پای عقل نتوان پیمود

هر چیز که درنگنجد آنت به خیال

آن است خدای و مابقی گفت و شنود

در معرفت آن که عشق بر عقل افزود

در راه طلب نگشت سعیش نابود

بی مغز نمی‌کند خرد نشو و نما

از کاشتن دانه بی مغز چه سود؟