...

...

بفنود تنم بر درم و آب و زمین

دل بر خرد و علم به دانش بفنود

اول رخ خود به ما نبایست نمود

تا آتش ما جای دگر گردد دود

اکنون که نمودی و ربودی دل ما

ناچار ترا دلبر ما باید بود

اول که مرا عشق نگارم بربود

همسایهٔ من ز نالهٔ من نغنود

واکنون کم شد ناله چو دردم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

رفتم به کلیسیای ترسا و یهود

دیدم همه با یاد تو در گفت و شنود

با یاد وصال تو به بتخانه شدم

تسبیح بتان زمزمه ذکر تو بود

ز اول ره عشق تو مرا سهل نمود

پنداشت رسد به منزل وصل تو زود

گامی دو سه رفت و راه را دریا دید

چون پای درون نهاد موجش بربود

ز اول که مرا عشق نگارم بر بود

همسایه به شب زناله من نغنود

کم گشت کنون ناله که عشقم بفزود

آتش چو همه گرفت کم گردد دود

آن دل ، که ببند عشق کس بسته نبود

عشق تو بیامد و ببست و بربود

ای ماه ز رشک روی تو ناخشنود

در حال دل بنده چه خواهی فرمود ؟

گر مرگ برآورد ز بدخواه تو دود

زآن دود چنین شاد چرا گشتی زود

چون مرگ ترا نیز بخواهد فرسود

از مرگ کسی چه شادمان باید بود

با من در مهر گرم چون آتش بود

بی من روزش چو دود می بود کبود

چون آتش رود سرد شد بر من زود

شد عیش من از تیزی او تلخ چو دود

دوشم چو شب از بنفشه رویی ننمود

در هجر توام دیده چو نرگس نغنود

از دیده و دست جیب پیراهن بود

چون لاله همی دریده و خون آلود

تا خط چو دود تو دل از من بربود

گر روی چو آتشت به من روی نمود

از ریختن آب دو چشمم ناسود

آری نه عجب که آب چشم آرد دود

از آمدنم نبود گردون را سود

وز رفتن من جلال و جاهش نفزود

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود

کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود

غم خوردن بیهوده نمی‌دارد سود

پر کن قدح می به کفم درنه زود

تا باز خورم که بودنی‌ها همه بود

آورد به اِضطرارم اوّل به وجود

جز حیرتم از حیات چیزی نفزود

رفتیم به اِکراه و ندانیم چه بود

زین آمدن و بودن و رفتن مقصود؟

از آمدنم نبود گردون را سود

وز رفتن من جاه و جلالش نفزود

وز هیچ کسی نیز دو گوشم نشنود

کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود

ز آوردنِ من، نبود گردون را سود

وز برُدنِ من، جاه و جمالش نفزود

وز هیچ‌کسی نیز دو گوشم نشنود

کآوردن و برُدنِ من از بهرِ چه بود؟

بر یاد جمال ملک چشمم به غنود

از لفظ قضا شنو که گوشم چه شنود

ای خفته رساندت به آزادی زود

گر بنده رشید خاص را خواهی بود

بو نصر طبیب اگر دهی خمرا زود

گردد ز تو مریم و مسیحا خشنود

بفرست شراب تلخ بل تلخی از آنک

تا سال دگر رنج نخواهمت نمود

چشم تو در آیینه به چشم تو نمود

بر چشم تو فتنه گشت هم چشم تو زود

چشم خوش تو چشم ترا کرد به چشم

پس آفت چشم تو هم از چشم تو بود

گفت آنکه مرا ره سلامت بنمود

کان بت نکند وفا و برگردد زود

دی آن همه گفتها یقین گشت و نبود

وامروز نداردم پشیمانی سود