ساقی شب عیش است و مه افروخته است

می ده که فلک بکینه آموخته است

دانی که اجل چه برق خرمن سوزیست

تا در نگری خرمن ما سوخته است

جز درد، دلم هیچ نیندوخته است

از داغ جگر چراغم افروخته است

از بس که پی دوست نمودم تک و دو

چون لاله مرا نفس به دل سوخته است

سیگار که لب بر لب تو دوخته است

آتش بدلم از حسد افروخته است

دلسوخته تر ازو منم در عشقت

لعل تو اگر قسمت دلسوخته است