ای خواجه ترا غم جمال ماهست

اندیشهٔ باغ و راغ و خرمن گاهست

ما سوختگان عالم تجریدیم

ما را غم لا اله الا اللهست

عارف که ز سر معرفت آگاهست

بیخود ز خودست و با خدا همراهست

نفی خود و اثبات وجود حق کن

این معنی لا اله الا اللهست

برخاک درت بخت مرا بخوابگهست

در کوی تو جان بقیمت خاک رهست

در دور تو نام پارسایی گنهست

در عهد غم تو روی شادی سیهست

باشه که بخوبی رخش افزون ز مهست

گر نرد ندیمانه نبازیم بهست

با شاه نیارم بگرو برد از آنک

هر چیز که هست بنده را زان شهست

گفتم صنما گرچه رخت همچو مهست

لیکن رقم سیاه بروی نه بهست

گفتا که چنین مگوی من لاله رخم

آخر نه که پاره ئی ز لاله سیهست