با ما ز در صلح درآ تا کی جنگ

ورنه ز جفایت چو جرس از دل تنگ

نالیم بناله‌ای که خون از اثرش

جوشد ز دل سخت تو چون چشمه ز سنگ

ای بسته در صلح و گشاده در جنگ

از جنگ من و تو، کار بر من شده تنگ

فرق است بلی میان جنگ من و تو

تو سنگ زنی بشیشه، من شیشه بسنگ

در بزم تو دورای گل خود روی دو رنگ

تا کی بودم چو غنچه خون در دل تنگ؟

با دیده ی تر گهی بسوزم چون شمع

با قامت خم گهی بنالم چو چنگ

کردم به طواف خانهٔ یار آهنگ

سنگی دیدم نهاده آنجا بر سنگ

چون بود تهی زیار ناکرده درنگ

واگردیدم سنگ زنان بر دلِ تنگ

در چشمهٔ شرع کجروم چون خرچنگ

در بیشهٔ دین چو روبهم پر نیرنگ

بر منبرِ علم همچو در کوه پلنگ

در دلقِ کبود همچو در نیل نهنگ

کردم به طواف خانهٔ یار آهنگ

سنگی دیدم نهاده آنجا بر سنگ

چون بود تهی زیار ناکرده درنگ

واگردیدم سنگ زنان بر دلِ تنگ

در چشمهٔ شرع کجروم چون خرچنگ

در بیشهٔ دین چو روبهم پر نیرنگ

بر منبرِ علم همچو در کوه پلنگ

در دلقِ کبود همچو در نیل نهنگ

گفتم به زن نظام کای لولی شنگ

خواهم که به چاله‌ات فروکوبم دنگ

خیاط‌صفت لباس الفت ببریم

من از گز کیر و تو ز مقراض دو لنگ

گر سردی و نیست پای اکرامت لنگ

بر جام کسی مزن بنا کامی سنگ

مردی کرم است و مردمی ستاری

در مردی و مردمی مکن هیچ درنگ

تا نرگس تو عقیق سان گشته برنگ

زاین واقعه ام چو غنچه دل آمد تنگ

از سرخی چشم خویش در رنج مباش

آلوده به خون شوند ترکان گه جنگ

از یک طرفی مجلس ما شیک و قشنگ

از یک طرفی عرصه به ملیون تنگ

قانون و حکومت نظامی و فشار

این است حکومت شتر گاو پلنگ