آن بت که رخش رشک گل و یاسمن است

وز غمزهٔ شوخ فتنهٔ مرد و زن است

دیدم به رهش ز لطف چون آب روان

آن آب روان هنوز در چشم من است

آن بت که رخش رشک گل یاسمن است

وز غمزه شوخ فتنه مرد و زن است

دیدم برهش لطیف چون آب روان

آن آب روان هنوز در چشم من است

وصفت نه به اندازهٔ عقلِ کَهُن است

کز وصفِ تو هر چه گفته آمد، سَخُن است

در هر دو جهان هر گلِ وصفت که شکفت

در وادی توحیدِ تو یک خاربُن است

از عهد مگو که او نه بر پای من است

چون زلف تو عهد من شکن در شکن است

زان بند شکن مگو که اندر لب تست

یا زان آتش که از لبت در دهن است

خاک قدمت سعادت جان من است

خاک از قدمت همه گل و یاسمن است

سر تا قدمت خاک ز تو میرویند

زان خاک قدم چه روی برداشتن است

عمریست که جان بنده بی‌خویشتن است

و انگشت‌نمای عالمی مرد و زن است

برخاستن از جان و جهان مشکل نیست

مشکل ز سر کوی تو برخاستن است

برخیز و بده باده چه جای سخن است

کامشب دهن تنگ تو روزی من است

ما را چو رخ خویش می گلگون ده

کاین توبه من چو زلف تو پرشکن است

سید پسرا روی تو ماه ختن است

بالات براستی چو سرو چمن است

گر پسته شیرین تو خندان نشدی

معلوم کجا شدی که هیچت دهن است

نقشی به خیال بسته کاین علم منست

وان لذت او در این زبان و دهن است

عقل ار چه بسی رفت در این راه ولی

یوسف نشناخت عارف پیر من است

ای آنکه بعشوه نرگست صف شکن است

دلجویی صورتت بوجه حسن است

شمشیر کشیده خون خصمت ریزد

مریخ که پادشاه شمشیر زن است

هر گرانی را کسل خود از تن است

جان زخفت دان که در پریدن است

یک حرف مگو اگر هزارت سخن است

از خود مشنو اگر چه در عدن است

بگذر ز دو کون وهیچ در هیچ مپیچ،

بر خویش مپیچ اگر چه بار کفن است

در عهد من آن که لاف سنج سخن است

خونش هدر است، قاتلش نظم من است

گوسالهٔ سامری اگر بانگ زند

اعجاز مسیح لقمهٔ دندان شکن است

تا بی‌مهری پیشه اهل زمن است

اظهار هنر، کاستن جان و تن است

راحت خواهی، کمال خود فاش مکن

کاین سوختن شمع ز روشن‌شدن است

جایی که ز بالقوه نیکان سخن است

گو فرع مباش تو چو اصلش کهن است

گل را که صفای گلشن دهر ازوست

گلبن گویند، گرچه خود خاربن است

صوفی کش از ارواح مکرم سخن است

ز نقحبه ز فرق تا قدم ما و من است

با دعوی آنکه جامه جانش قباست

هفتاد و دو ملت به یکی پیرهن است

در خلق خوبش خلق نکو ممتحن است

الاکه دلازار و جفا جو بمن است

گر لطف کند با من وگهر قهر نکوست

نیک است نباتی که زمینش حسن است

امروز نه کس ‌ز عشق آگه چو من است

کز شکّر عشقم‌ همه‌ شیرین ‌سخن‌ است

در هر مژهٔ من به ره خسرو عشق

نیروی هزار تیشهٔ کوهکن است