گر در یمنی چو با منی پیش منی

گر پیش منی چو بی منی در یمنی

من با تو چنانم ای نگار یمنی

خود در غلطم که من توام یا تو منی

ای بیش ز مه به نیکویی و کم نی

وقت است که رحمتی کنی یا هم نی

گویی که غمت هست ز جان شیرین‌تر

زیرا که ز جان سیر شدم وز غم نی

ای ماه به چهره یا گلی یا سمنی

وز خوش بوئی شکوفه یا یاسمنی

شیرین لب و پسته دهن و خوش سخنی

المنة للَّه که به دندان منی!

آن کس که سرشته باشد از آب منی

او را نرسد که او کند کبر و منی

این است حدیث مصطفای مدنی

من اکرمَ عالماً فقَد اکرمَنی

دی صبحدم آن غیرت سرو چمنی

با من به سر کرشمه از کبر و منی

ای گشته تو مشهور به شیرین سخنی

در نقل رباعیات تو پنج منی

بربکر ربابیت چو بیند گوید

کاندر غلطم که من توام یا تو منی

دارم به امید یار خندان دهنی

چون گل ز نسیم صبح در انجمنی

تو سرو چمانی و کجا در نظرت

ای نور دو دیده ی من آید چو منی

ای هست وجود تو،ز یک قطره منی

معلوم نمی‌شود که تو چند منی

تا چند منی ز خود که: کو همچو منی؟

نیکو نبود منی، ز یک قطره منی

آذر! که چو من مانده جدا از وطنی!

نالان ز جدایی وطن همچو منی!

...

ای مرغ غریب از کدامین چمنی؟!

من بیتو دریده هر نفس پیرهنی

بی من تو نشسته هر زمان در چمنی

اکنون بمن و تو نیست کس را سخنی

من از چو تویی دورم و، تو از چو منی