با صدق تو زخم همچو مرهم باشد

با صدق مرا انده دل کم باشد

اندر ره حق اگر تو صادق باشی

ملک دو جهان تو را مسلّم باشد

درویش به غم همیشه خرّم باشد

اندر ره فقر زخم مرهم باشد

گر درویشی تو بابلا خوش می باش

کس جای حدیث عافیت کم باشد

شمعم که غذای چشمم از نم باشد

خنده همه گریه سور ماتم باشد

شادی و طرب بخواب بینم گه گاه

وان نیز چو بیدار شوم غم باشد

بسیار بدیدم و چو تو کم باشد

یاری که برنج یار خرم باشد

نازک دل و زود سیر و بد پیوندی

زان وصل تو چون پیاله یک دم باشد

گفتی که بگو زبان چه محرم باشد

محرم نبود هرچه به عالم باشد

والله نتوان حدیث آن دم گفتن

با او که سرشت خاک آدم باشد

کی غم خورد آنکه با تو خرم باشد

ور نور تو آفتاب عالم باشد

اسرار جهان چگونه پوشیده شود

بر خاطره آنکه با تو محرم باشد

هر سرو که در بسیط عالم باشد

شاید که به پیش قامتت خم باشد

از سرو بلند هرگز این چشم مدار

بالای دراز را خرد کم باشد

هر سرو که در بسیط عالم باشد

شاید که به پیش قامتت خم باشد

ای سرو بلند! هر دمی چشم برآر

بالای دراز را خرد کم باشد

ساقی می اگر ز ساغر جم باشد

ور درد محبت از خم غم باشد

من بنده آنکسم که در دور فلک

بر هر چه نصیب اوست خرم باشد

درویشی جو، گر همه یک دم باشد

تا سلطانی بر تو مسلم باشد

چون باطن خم گر نشود صاف دلت

از ظاهر آیینه چرا کم باشد؟

ایران همه دلکش و منظم باشد

این گونه زعدل صدر اعظم باشد

بوالمجد علی اصغر بن ابراهیم

کش بنده ی جود معن و حاتم باشد