مسکینم و کوی عاشقی منزل من

مسکین من و دیگر دل بی‌حاصل من

ای جان حزین تو نیز مسکین کسی

مسکین تو مسکین من و مسکین دل من

آکنده به آتش دل بی حاصل من

گوئی که ز آتش است آب و گل من

عصیان نکند کس ار بود دوزخ حشر

چون آتش دوزخ درون دل من

چندانکه نمود بیش کوشش دل من

از عشق بجز بلا نشد حاصل من

این شعله که بهر من دل افروخته است

روید چو گیاه بعد مرگ از گل من

هر روز ز بهر دل بیحاصل من

آتش خیزد همی ز آب و گل من

در خاطرم ار خیال جنت گذرد

دوزخ شود آن خیال اندر دل من

از بس که به رسم دل بی‌حاصل من

شد دوست گزین غیردشمن دل من

بستم در دل بر رخ یادش که مباد

با غیر قدم نهد به سرمنزل من

جا کرده اگر شاخ گلی در دل من

تنگ آمده است از دل بیحاصل من

خاک که شدم که او سر از من نکشید

از خاک چمن سرشته گوئی گل من

ای با مهرت سرشته آب و گل من

صد شکر که بردی دل غم حاصل من

تا در سر زلف تو ندیدم دل را

حقا که بجای خود نیامد دل من

شیطان نامی که شد غمش قاتل من

پابسته او شد دل بی حاصل من

گویند که شیطان نکند رو در دل

بس چون شیطان گرفت آخر دل من

مهرت بسرشته حق در آب و گل من

جا کرده چو جان بتن در آب و گل من

از مهر علی و مهر اولاد علی است

محصول دو عالم من و حاصل من

ای آنکه سر کوی تو شد منزل من

جز تخم غمت نیست در آب و گل من

ای کاش! که بودی دل من چون دل تو

یا آنکه دل تو بود همچون دل من

واعظ به خدا که رفته از کف دل من

وز پند تو آسان نشود مشکل من

این موعظه ها به گوش آن باید راند

کآمیخته عشق دلبران در گل من

نبود، به جز از مهر علی در دل من

از هر دو جهان همین بود حاصل من

صد شکر که دست قدرت از روز ازل

با مهر علی سرشته آب و گل من