در حلقه عشق ره نیابد هر کس

این گوشه مقام عارفان آمد و بس

گفتی که رسم در سر زلفش به هوس

زنار نبسته ای، در این حلقه مرس

ای فاضل منطقی به فریادم رس

با من مزن از منطق ازین بیش نفس

گشتم ز تصورات و تصدیقاتش

خرسند به یک تصور ساذج و بس

چو باده خوری مزن به بیهوده نفس

بسیار مگوی تا نگویند که بس

می چشم و دلت فضول دارد هشدار

چشم و دل خود نگاهدار از همه کس

بیمار و جز تو یاریم نیست ز کس

در زندگیم نمانده جز یکدو نفس

با این دو نفس که باقی از عمر منست

در هر نفسم هزار مرگست هوس

شرمنده شوم اگر بپرسی عملم

ای اکرم اکرمین بیامرز و مپرس

بی گریه به سر نمی برم نیم نفس

خوشتر دارم به طفل اشک از همه کس

بی گریه به سر چنان توان برد که من

وا کردم چشم و اشک را دیدم بس

ای مرغ چمن، عشق ندانی ز هوس

از گفت و شنید عاشقی بس کن، بس

عاشق نبود خانه‌طلب، ور نه چرا

پروانه نشد مقید دام و قفس؟

ای خواهش عشقت آرزوی همه کس

پرواز کند سوی تو عنقا و مگس

مرغان همه نزدیک به دام آمده‌اند

تا بخت به نام که زند فال قفس

پوشیده چو شمع نیست، داند همه کس

کز دیده من، دود نخیزد به هوس

نی را به گلو چو ناله گردیده گره

ناچار به دیده افتدش راه نفس

از همسفران عشق، چون اهل هوس

افغان که درین بادیه بس ماندم پس

مشتاق به ذکر سبقت‌اندیشانم

چون مانده ز کاروان، به آواز جرس

از فیض دم شماست پیش همه کس

بر گردن صبح، حق تقصیر نفس

ما را ز شما به جز دعا نیست هوس

مر شاهان را دعای درویشان بس

کو عقل که نفس را کند منع هوس

از شهد به بادزن شود دور، مگس

با نفس به جز خرد نمی‌سازد کس

در پهلوی شیر شیربان خوابد و بس

تا چند ز کس تاب جفا آرد کس

گفتم به تو بس جفا و، بیرحمی، بس

آخر تن و جان خسته‌ای چند کشد

در عشق تو بار ناله بر دوش نفس

نوروز شد و شکفت گلزار هوس

گفتن به تو ای معلّم هرزه نفس

بر نوگل من جفا و بیرحمی بس

گل را به قفس نگه نمی‌دارد کس

ای جان و دل مرا انیس و مونس

باغی است رخت درو ز گلها مجلس

لب غنچه و خط بنفشه و عارض گل

بینی قلم و نرگس چشمت نرگس

بخرید یکی خواجه، غلامی به هوس

پرسید از آن بنده ی پاکیزه نفس

کآیی به چه کار تا همانت سپرم؟

گفتش که همین به کار آزادی و بس

با یک هستی چه گوئی ای سرد نفس

چون نیست بود آن همه چیز این همه کس

...بگی ار ز این و آن سلب آرند

پیدا پنهان بار خدا ماند و بس

آن کس که ز ترس او نیایی برما

پنهان ز تو در خرابهٔ ماست مترس

از مسِ وجود خود دمی بیرون آی

تا راه بری به کیمیایی که مپرس

این یک دمِ نقد را به عشرت گذران

از رفته میندیش و ز آینده مترس