دلدار کله‌دوز من از روی هوس

می‌دوخت کلاهی ز نسیج و اطلس

بر هر ترکی هزار زه می‌گفتم

با آنکه چهار تَرک را یک زه بس

دلدار کله دوز من از روی هوس

میدوخت کلاهی ز نسیج اطلس

بر هر ترکی هزار زه می گفتم

با آنکه چهار ترک را یک زه بس

سبحان الله در آن جوانی و هوس

روز و شبم اندیشه همی بودی و بس

کاندر پیری ز من نباید کس را

چون پیر شدم مرا نبایست از کس

دی میشد و دل رها نمیکرد به کس

برخاسته صد فغان هر گوشه که بس

امروز همی آمد و هر ذرّه که هست

فریاد همی کرد که فریادم رس

فریاد رسی نیست کسی را از کس

اندر همه آفاق به یک پای مگس

شاگرد مشو تو هیچ کس را به هوس

گر دل داری دل تو استاد تو بس

گر عاقلی آزاد شو از بند هوس

در راه خدا خرج کن این یک دو نفس

از بهر دو روزه دولت عاریتی

عاقل نه برنجد نه برنجاند کس

نامردم اگر عشق توَم هست هوس

یا هرگز گویم تو را که فریادم رس

خواهی به وصالم کُش و خواهی به فراق

من فارغم از هر دو جهان عشق تو بس

با دشمن اگر به دوستی سازد کس

با دوست به دشمنی حرام است نفَس

تو دشمن آنی که تو را دارد دوست

من دشمن دوستان تو را دیدم و بس

خطّت که به حجّت کندش عقل هوس

حاشا که مزوّر بود آن خط بر کس

این تزکیه ای است عارضت را کامروز

تو شاهد عدلی و به خط حاکم و بس

دانش نه برای نفس خود باید و بس

نه از بهر معلمی هر دون و دنس

زینهار مزن با کس ازین علم هوس

کی قوّت احتمال این دارد کس

احوال منت باور اگر نیست ز کس

ور این دو گواهت از رخ و اشک نه بس

بیماری من بچشم خود می بینی

آشفتگیم نیز ز زلفت بررس

آنم که چو من منم بگیتی در و بس

تا بوده مقیم درمقامی دو نفس

پیمودم راهی که نپیماید کس

جایی که نه جای بود نه پیش ونه پس

بیزار شد از من شکسته همه کس

من مانده‌ام اکنون و همان لطف تو بس

فریاد رسی ندارم، ای جان و جهان

در جمله جهان به جز تو، فریادم رس

آمد آمد ترش ترش یعنی بس

میپندارد که من بترسم ز عسس

آن مرغ دلی که نیست در بند قفس

او را تو مترسان که نترسد از کس

ای نفس مزن به جور و بیداد نفس

وز عمر ذخیره کن کم آزاری و بس

خواهی که نترسی ز کسی در دو جهان

آن کن که در این جهان نترسد ز تو کس

جانا شکری زان لب شیرینم بس

فریاد دل ضعیف مسکینم رس

گفته‌ست طبیب به علاج است ترا

من به ز تو در جهان نمی‌بینم کس

رویی که نخواستم که بیند همه کس

الا شب و روز پیش من باشد و بس

پیوست به دیگران و از من ببرید

یارب تو به فریاد من مسکین رس

گر بیخبران و عیبگویان از پس

منسوب کنندم به هوی و به هوس

آخر نه گناهیست که من کردم و بس

منظور ملیح دوست دارد همه‌کس

ما با رخ و زلفین تو بی ترس و هراس

یک بار دگر عشق نهادیم اساس

با آنک رخ تو هست در سایه زلف

ماننده آفتاب در عقده رأس

ناکس نشود بدون نوازی تو کس

ناید بگه کار چناری از خس

شهباز طلب تا بط و غازت گیرد

گز صعوه نیاید بجز از صید مگس