در هر دو جهان دلبر و یارم تو بسی

زیرا که به هر غمیم فریاد رسی

کس نیست به جز تو ایمه اندر دو جهان

جز آن که ببخشیش باکرام کسی

دیروز فسون سرد برخواند کسی

او سردتر از فسون خود بود بسی

بر مایدهٔ عشق مگس بسیار است

ای کم ز مگس کو برمد از مگسی

مادام که در راه هوا و هوسی

از کعبهٔ وصل هردمی باز پسی

در بادیهٔ طلب چو جهدی بنمای

باشد که به کعبهٔ وصالش برسی

نی گفت که پای من به گل بود بسی

ناگاه بریدند سرم در هوسی

نه زخم گران بخوردم از دست کسی

معذورم دار اگر بنالم نفسی

ای بلبل خوش سخن چه شیرین نفسی

سرمست هوی و پای‌بند هوسی

ترسم که به یاران عزیزت نرسی

کز دست و زبان خویشتن در قفسی

وآن دگر پخت همچنین هوسی

وین عمارت به سر نبرد کسی

ای آنک تو مانی و نمانی بکسی

کونین ز بوستان صنع تو خسی

از رایحه ی لطفت و انوار جمال

عیسی نفسی یافت و موسی قبسی

ای دیده زانوار تو موسی قبسی

وی یافته ز انفاس تو عیسی نفسی

روی تو ز بس نهانی و پیدائی

در دیده ی هر کسی و نادیده کسی

ای آن که به جز تو نیست فریادرسی

غیر از کرمت نداد کس داد کسی

کار من مستمند بیچاره بساز

کان بر تو به هیچ آید و بر ماست بسی

بیچاره دل از فلک جفا برده بسی

جز لطف توأم در دو جهان نیست کسی

من منتظرم نشسته بر راه امید

فریادرسم که نیست فریادرسی

سرگردانم چو گوی در دست کسی

کز وی نتوانم که شکیبم نفسی

برخیز و بیا که طاقت هجر نماند

بشتاب که انتظار بردیم بسی

یاد تو ز دل دور نباشد نفسی

غیر از سر کوی تو ندارم هوسی

مستغرق بحر غصّه گشتم یارب

فریاد رسم که نیست فریادرسی

افتاده مرا با سر زلفت هوسی

با دل نبود عقل مرا دست رسی

سرّ غم تو نهفته در سینه شدم

واقف نبود جز دل من هیچکسی

گر بر عدم و وجود عالم نفسی

میبود بقدر غیرتم دسترسی

میسوختم آیینه هستی همه را

تا صورت خوب او نمیدید کسی

ساقی قدحی که هست عالم نفسی

وین یکنفس آن به که شود صرف کسی

نیکان گل عالمند و باقی خس و خار

با شاخ گلی نشین نه با خار و خسی

ساقی قدحی که بیکسان را تو کسی

گر درد بسی بود دوا هم تو بسی

فریاد رس اهلی مسکین که شود

فریاد رسش که هم تو فریاد رسی

ما را بجهان نیست بجز یک هوسی

کایی و به پیش ما نشینی نفسی

لعل لب خود بپرسشی بگشائی

گوئی که بگو تو از کجائی چه کسی؟

این حوض که در دیده هر نکته رسی

از جام جهان نماسبق برده بسی

آیینهٔ صد صورت گوناگونست

آیینهٔ بدین گونه ندیدست کسی

در صومعه و مدرسه گشتیم بسی

در دهر نبود، هیچ فریادرسی

رندی ز کجا و زهد و سالوس کجا

دین و دنیا بهم ندیده است کسی

ای آنکه نباشدم به تو دسترسی

بی‌یاد تو بر نیارم از دل نفسی

وصل تو کجا و همچو من هیچکسی

روح القدسی نیاید از هر مگسی