بوطالب نعمه ای گشاده‌دل و دست

با دست و دلت بحر و فلک ناقص و پست

هر زیور کان خدای بر جد تو بست

جز نام پیمبری دگر جمله‌ت هست

ای صبر ز دست دل معشوقه‌پرست

این بار به دامن تو خواهم زد دست

کو باز مرا بر آتش دل بنشاند

واندر سر زلف یار ساکن بنشست

دی می‌شد و از شکوفه شاخی در دست

گفتم به شکوفه وعده بود این آن هست

برگشت و به طعنه گفت ای عشوه‌پرست

نشنیدی که هرچه بشکفت نه بست

از حادثه‌ای که هرچه زو گویم هست

هرچند که بشکست مرا هیچ نبست

گفتند شکسته‌ای به دست آور دست

آورده‌ام آن شکسته لیکن هم دست

دی با تو چنان شدم به یک خاست و نشست

کز من اثری نماند جز باد به دست

از شرم بمیرم ار بپرسی فردا

کان دلشده زنده هست گویند که هست

گفتند که شعر تو ملک داشت به دست

گفتم عجبا و جای این معنی هست

او فرع و چنان دلیر در بحر نشست

من اصل و به بیم در ز جیحون پیوست

ای عهد تو عید کامرانی پیوست

افتاد بهار پیش بزم تو ز دست

زیبنده‌تر از مجلس تو دست بهار

بر گردن عید هیچ پیرایه نبست

هم نقل در آسیتن و هم جام بدست

ناخوانده درآمد او و ناگفته نشست

من نیز بر آن روی و از آن جام شراب

نادیده و نا خورده شدم عاشق و مست

زین بیش مکن ریش که شد کارت سست

وین سستی کار تو ز فعل بد تست

گفتی غم من خور که تویی عاشق من

من عاشق تو نیم شرطم بفرست

دوش از چشمم سرشگ گلگون ره جست

در جام شراب ریخت صد قطره نخست

زان ریختن سرشگ خون اندر جام

معلومم شد که خون به خون خواهد شست

چون دید بتم که کار من بر خطرست

وز درد دلم بر رخ زردم اثرست

گل بر لب خود نهاد و پس داد به من

یعنی که دوای درد دل گلشکر است

شبها که من از وصل تو بودم سرمست

مسکین دلم از روز غم ایمن نشست

امروز ز هجران تو معلومم شد

کز بعد چنان شبی چنین روزی هست

زان طیره نیم کان بت آزار پرست

دل بست مرا به عشوه و پشت شکست

در تابم ازان کاین دل سگ روی مرا

از گوشه برون کشید و با گوشه نشست

عهدیست که جام می ندیدم بر دست

نه عشرت پنج روزه وامن پیوست

دل از غم عیش و کامرانی برخاست

از بس که ماتم عزیزان بنشست

چون دلبر من به نزد فصّاد نشست

فصّاد سبک دست سبک دستش بست

چون تیزی نیش در رگانش پیوست

از کان بلور شاخ مرجان برجست

گفتی که بدین رخان زیبا که مراست

چون خلد، وثاق تو بخواهم آراست

امروز در این زمانه آن زهره که راست؟

تا گوید کان خلاف گفتی با راست

آن کودک نعل‌بند داس اندر دست

چون نعل بر اسب بست از پای نشست

زین نادره‌تر که دید در عالم بست

بدری به سم اسب هلالی بربست

آتش‌روئی پریر در ما پیوست

دی آب رخم ببرد و عهدم بشکست

امروز اگر نه خاک پایش باشم

فردا برود، باد بماند در دست

چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست

چون هست ز هرچه نیست نقصان و شکست

پندار که هرچه هست در عالم نیست

وانگار که هر چه نیست در عالم هست

چون دلبر من بنزد فصاد نشست

فصاد سبک بجست و دستش در بست

چون تیزی نیش بر رگ او پیوست

از کان بلور شاخ مرجان برجست