آن را که سری به عشق عالم‌سوزست

بختش مسعود و طالعش فیروز است

اکنون که شب از موی سفیدم روزست

معلومم شد که عشق پیرآموزست

ای آن که ز پندار دلت بیزارست

هرچند دوای این مرض بسیارست

رو دل ز هوای نفس پرداز نخست

پرهیز، علاج اول بیمار است

بر من ز تمنای دل کام‌پرست

افتاده ز بس شکست بر روی شکست

هرگاه که خون شود دلم شاد شوم

شاید که به خون دل ز خون شویم دست

...........

...........ست

تا سرزده از شمع چنین بی‌ادبی

پروانه ز عشق شمع وا سوخته است

این جان تو عاقبت ز تن خواهد جست

این جان تو عاقبت ز تن خواهد خست

این تن بتو عاقبت نخواهد ماندن

این جان تو عاقبت ز تن خواهد رست

دل بست به خود تارِ تعلّق ز نخست

عقل آمد و این علاقه شد اندکست

آویخته بودیم به یک پا عمری

عشق آمد و این شکسته را کرد درست

چون در شب معراج نبی همّت بست

بگسست ز نیستی به هستی پیوست

او سایة ایزدست و اینست عجب

کاین سایه به آفتاب همدوش نشست

یک لحظه که در پیش من آن شوخ نشست

ننشسته، به من فتنه‌گری در پیوست

مهری که نداشت در دل از من برداشت

عهدی که نبسته بود با من بشکست

گر عاقل و دیوانه و گر زاهد و مست

باید همه را رخت ز دنیا بر بست

بر دهر مبند دل که مانند حباب

آماده نیستی است هر هست که هست

در بر معشوق و در قدح می چه خوش است

در گوشه بزم ناله نی چه خوش است

سرمست شدن بپای یار افتادن

پس گریه های‌های هی‌هی چه خوشست

آگه نتوانی چو شد از فطرت پست

زانگونه تو از حقیقت کار که هست

مگذار زمانی قدح باده ز دست

در بیخبری مرا چه هشیار و چه مست

در ظلمت جهل آمدن چون زالست

گر جرم کنم چرا کنی قدرم پست

ره تیره و من مست و صراحی دردست

پایم لغزید ناگه افتاد و شکست

از عمر عزیز رفته افزون از شصت

گاهی در کار و گه به کوتاهی دست

گه سخرهٔ مستی و گهی هشیاری

امروز نشسته ام نه هشیار، نه مست

با هر که دل رمیدهٔ ما پیوست

دیدیم که عاقبت دل ما را خست

القصه در این میکده آباد جهان

این شیشه به دست هر که دادیم شکست

ز آن عهد که بستیم بهم ای بت مست

زنها رمگو که بر توام منت هست

تو گرچه ز دست‌ها کشیدی دامن

من نیز کشیده ام ز دامن ها دست

پایی که بجان هر قدمی نقشی بست

زلفی که دلی از آن بهر تارش بست

دردا نگذارد که بدان سایم رخ

آوخ نپسندد که بدان آرم دست

با عهد تو چرخ را قراریست درست

کاید هر سال خوش تر از سال نخست

یا رب هرگز دلت جز آسوده مباد

کاسایش حلق در دل آسانی تست

گر ره بخدا جویی در گام نخست

نقش خودی از صفحه ی جان باید شست

گم گشته ز تو گوهر مقصود و تو خود

تا گم نشوی گمشده نتوانی جست

بگشاد خدا چو خلق آدم را دست

بر پای ستاد چو آمد از نیست به هست

زد تیزی و عطسه ای وزان عطسه و تیز

تمثال ملک نقش بنی آدم بست

عامی داند ز خود به خود نتوان رست

دور از همه ریش بر دم صوفی بست

ای عامی خر بدین روش من سگ تو

خوش پای که داری دم گاوی در دست