در کارگه وجود هر نقش که هست

نقاش الست بیتو آن نقش ببست

در حیرتم از حال تو تا خود تو که ئی

نی بیتو بود کار و نه کاریت به دست

دی ابن یمین صبحدمی جام بدست

با سر و قدی بر سر گلزار نشست

او خورد می و غنچه لبان گلگون کرد

وینطرفه که نرگس بچمن آمد مست

در باغ جمالت ای بت عشوه پرست

سیب ز نخ ساده و شفتالو هست

گر زانک بسیب زنخت دست بریم

میدان که نهاده ایم جان بر کف دست

دل در سر زلفین بتان نتوان بست

وز دست فراقشان به جان نتوان جست

چندین متپ ای دل که سر زلف بتان

دامیست که تا ابد از ان نتوان رست

دی خسرو سیاره چو با شام نشست

از جیش حبش فتاد بر روم شکست

آمد بر من آنصنم باده پرست

چون نرگس پر خمار خود کردم مست

ای اطلس چرخ پیش بالای تو پست

بر تیر فلک فکنده حکمت صد شست

اقبال تو چار گوشه ی عالم را

ماننده ی دستارچه آورده بدست

آن پنبه که دست از وهمی باید شست

از بهر کهن لحافکی کوته و چست

دی بر زدمش که سخن سستش دیدم

چون تکیه توان کرد بر آن کنده سست

تا قدّم از ابروش چو ماه دو شبه ست

در چشم من آندو خال مشکین شبه ست

گفتم که شبی دراز دیدم زلفش

چشمش بکرشمه گفت آری دو شبست

هنگام صبوح خوش بود عاشق و مست

دل داده ز دست و زلف دلدار بدست

ور هست یقین که نیست با عمر وفا

خوش باش که بگذرد بهر حال که هست

گر اهل دلی ای دل دیوانه مست

در دامن یار زن بهر حالی دست

ور هست یقین که یار در عالم نیست

انگار که نیست هر چه در عالم هست

در هر چه نه زان تست نتوان پیوست

وان خیر که نیست دل در آن نتوان بست

خاموش که آنچنانک می شاید بود

خوش باش که اینچنین که می باید هست

ای کار دلم رفته ز زلف تو ز دست

وی جان خراب من ز بادام تو مست

زان رو که دلم در ابرویت پیوستست

ابروت نمی رود ز چشمم پیوست

ماهی که فتاده بینی او را در شست

با صبر مصحّفش بباید پیوست

تا نام کسی شود که هر صبحدمی

آید بر ما مست و صراحی در دست

دلدار مرا که بی همال افتادست

مقلوب و مصحّف همالش نامست

برگردش چرخ چون نمی باشد دست

دل در بد و نیک دهر چون باید بست

این محنت و غم که هست پندار که نیست

وین عیش و طرب که نیست انگار که هست

زینسان که بزیر پای غم گشتم پست

جز جام میم کسی کجا گیرد دست

آن لحظه که بر جنازه گردد سرمن

از گردش کاسه سرم بینی مست

چون خسرو گل بجای جمشید نشست

دیدم بصبوح نرگس باده پرست

بر کرسی پیروزه سر انداخته پیش

از نقره و زر تبشی و منقر در دست

ای چشم تو مخمور و من از چشم تو مست

وی جان من از جام لبت باده پرست

بنشین که نسیم نوبهاری برخاست

برخیز که شمع صبحگاهی بنشست

ای زلف تو یک کمند و بل پنجه شست

سر تا به قدم پیچ و خم و چین و شکست

هم صحبت جادوان خونخواره مست

سرحلقه هندوان خورشیدپرست

من با کمر تو در میان کردم دست

پنداشتمش که در میان چیزی هست

پیداست کز آن میان چه بر بست کمر

تا من ز کمر چه طرف بر خواهم بست