عیبم مکن ای خواجه که تا من هستم

بی جان و بدن قائم و بی مِی مستم

مانند خضر زنده ی جاوید شدم

چون دست ز آب زندگانی شستم

از باده ی بیخودی بر انسان مستم

کاگاه نیم که نیستم یا هستم

آندم که در آردم ز پای آتش دل

بیرون ز قدح کسی نگیرد دستم

دل در سر زلف دلستانش بستم

وز نرگش چشم پر خمارش مستم

من نیست شدم ز هست خود رستم

از هستی اوست هستیم گر هستم

حمام شدم به گوشه ای بنشستم

با خدمت دلاک بسی پیوستم

دستم بگرفت و بر سر بام نشاند

فی الجمله چه گویم که به مویی رستم

ساقی قدحی بده که از غم رستم

در فکر تو ز اندیشه عالم رستم

زین پیش غمم بود که جان خواهد سوخت

النمة لله که از آن هم ستم

گر من گنه جمله جهان کردستم

لطف تو امید است که گیرد دستم

گفتی که به وقت عجز دستت گیرم

عاجز تراز این مخواه کاکنون هستم

فرمان تو آمد و ز جا برجستم

می خواندم و اسباب سفر می بستم

زان دم که گرفت این بشارت دستم

برخاستم و دگر ز پا ننشستم

تا با غم دوست عهد صحبت بستم

عهد خود از این سوی برون نشکستم

آسوده ز غوغای جهان چون معنی

در خانه اندرون خود بنشستم

تا عهد وصال گنج عشقت بستم

از شهر وجود رخت جان بر بستم

چون گوهر قیمتی معنی اندر

گنجینه قیمتی خود بشکستم

تانیت صحبت وصالت بستم

قفل در کاخ نقد جان بشکستم

همچون معنی اساس و اسباب وجود

در خانه دل نهادم و بنشستم

در خانه عشق تا که من بنشستم

از هر فکری بجز خیالت رستم

آسوده شدم که برد سلطان غمت

در کاخ وجود هر چه بود از دستم

رخت خود از اینسوی برون بربستم

چون فکر تو در درون خود بنشستم

با دست خیال تو از اینسان یعنی

تا دامن حشر عهد صحبت بستم

دی توبه به امر دوستی بشکستم

وامروز بتوبه کردن از غم رستم

چون عضو شکسته ی که بد بسته شود

بشکستم توبه را و از نو بستم

هر دم نتوان کرد به جامی مستم

یک جرعه خراب داردم تا هستم

روزی که قدم نهاد در کوی تو دل

اول، ره بیرون شدنش را بستم

پیوند غمت تا بدل و جان بستم

از دل ببریدم و زجان بگسستم

اندوه ترا چه شکر گویم کز وی

از شادی و اندوه دو عالم رستم

از میکده میآیم و چندان مستم

کاگاه نیم که نیستم یا هستم

از خلوت عشق تو بدیوان خرد

سد جای فتم اگر نگیری دستم

امشب دگر ای دوست نه تنها مستم

دیوانه و مست هر چه خواهی هستم

چون دست نمیدهد که بوسم پایت

افتاده ام از پای که گیری دستم

پیوند غمت تا بدل و جان بستم

از دل ببریدم وز جان بگسستم

اندوه تو را چه شکر گویم کزوی

از شادی و اندوه دو عالم رستم

گر من گنهٔ همه جهان کردستم

عفو تو امید است که گیرد دستم

گفتی که به وقت عجز دستت گیرم

عاجزتر ازین مخواه، کاکنون هستم

عمری به در مدرسه‌ها بنشستم

با اهل ریا و کبر و کین پیوستم

از یک نظر عاشق رمزی آخر

هم از خود هم ز غیر خود وارستم