در کوی مجاز هرکه شد راهسپر

کی خواری و عزت کندش هیچ اثر

بیچاره ستور، نعل بر پا خواهد

از آهن و زر بودن نعلش چه خبر

از حادثه گر چرخ شود زیر و زبر

نقصان نپذیرد هنر اهل هنر

از فیض هنر بود که هرگز نشود

از شورش بحر، تیره‌دل آب گهر

از قدر هنر، بی‌هنران را چه خبر؟

نیکو نبود نفی هنر ز اهل هنر

مقدار سخن، سخن‌شناسان دانند

پوشیده مباد از گوهرسنج، گوهر

ای از تو نظر یافته ارباب نظر

ترکیب تو جمع است از اجزای اثر

بی فیض دمت، دل اثر نگشاید

کی غنچه شود شکفته بی باد سحر؟

صاحب جاها ترا ز من نیست خبر

هرگز نکنی به حال افتاده گذر

اسپی که به بنده وعده کردی نرسید

این وعده تو سراسپگی بود مگر

از خلق چه اندیشه به ارباب هنر

وز خصمی این طایفه شانرا چه ضرر

هر چند که آستین بر آن افشانند

خاموش نمی شود چراغ گوهر

بدگوهری ار به نیکیت بسته کمر

بیگانه از آن نکوئیش دان گوهر

از دیدهٔ عینک مطلب بینایی

هر چند کند تقویت نور نظر

افسوس ز تخم آرزو کشتهٔ عمر

وز حاصل با خون دل آغشتهٔ عمر

صد حیف که در حسرتم اوقات گذشت

گلدستهٔ داغ بستم از رشتهٔ عنر

شوری اگرت هست ز مردی درسر

از حق نمک تا بتوانی مگذر

گر چشم تو بر دلبر یاری افتد

شمشیر برهنه باش در قطع نظر

آید بوی یدالله از خاک بشر

هر چند بود زجهل حالش ابتر

با آنکه برون آمده است از دریا

بیرون نتواند آمد از آب گهر

هر کس ز نخست شد به غفلت خوگر

منعش چو کنند بیش افتد به خطر

چندانکه زنندش سرپا راهروان

خواب ره خوابیده شود سنگین تر

خواهی دل روشن از چو مهر انور

صیقل کنش از موجهٔ خوناب جگر

بر صاف دل اسرار خفی پنهان نیست

خط از عینک جلی نماید بنظر

چون آقا صادق آن فروزان اختر

تزویج نمود دختری مه‌پیکر

کلک هاتف برای تاریخ نوشت

گردید مهی قرین مهر انور

بسیار به بر و بحر کردیم سفر

یک چند قدم زدیم در کوه و کمر

تبعیت هر که را چو کردیم آخر

جز یاد خدا جمله عبث بود و ضرر

در سوگ تو آسمان زمین زیر و زبر

دشت خسک اولی و تل خاکستر

تا در شکنم جهان جهان خار به پای

تا بر فکنم فلک فلک خاک به سر

هستی باغی و ممکن نیست گهر

بر رسته در او هیچ خسی پوچ ثمر

لیکن نتوان درودش چون نتوان یافت

گلبن بی خار و بوستان بی سر خر

ای با همه در حدیث و گوش همه کر

وی با همه در حضور و چشم همه کور

تکرار وجود ماست این مرتبه‌ها

ماییم به تکرار خود از خود شده دور

از منزل یار تا تو ای سست قدم

یک گام زیاده نیست گامی بردار

یارب به چه روی جانب کعبه رود

گبری که کلیسیا ازو داردعار