یا رَاحةَ بَهْجَتی وَنورَ بَصَری

اِستَیْقَظَ قَلْبی بِکَ وَقْتَ سَحَری

ناجَیْتُ ضَمیرَ خاطِری یا قَمَرِی

إِنِّی َأَنافِیْکَ وَأَنْتَ لی فی نَظَری

نه چشم تو را بر اشکم آمد نظری

نه آه مرا در دل سنگت اثری

این حسرت دیگر که غمت کشت مرا

وز حسرت من نیست هنوزت خبری

گر جز بخدای حاجت خویش بری

میدار یقین که پرده خویش دری

داری چه طمع ز طمع زنبور کز او

یک نوش طلب نکرده صد نیش خوری

یا رب به من و روی سیاهم نظری

کز خیر نمانده در وجودم اثری

گر عفو تو شامل گنه‌کاران است

دیگر نبود ز من گنه‌کارتری

ای آنکه به عشق در دو عالم سمری

وز هر دو جهان به چشم من خوب‌تری

دادی ز برای من گلابی چون اشک

معلوم شد از گریهٔ من بی‌خبری

زین باده فرستادمت ای رشک پری

من باخبرم بسی که که تو بی خبری

چون نرگس مست نیستم تا به خمار

بوئی و چو پژمرده شدم درگذری

ای آنکه ز پای تا بسر چون شکری

دادم ز برایت ترشی مختصری

ترسم که در آیینه ببینی رخ خود

وز شیرینی دل خودت را ببری

آقای جلیل بی‌جلالی و فری

از مردمی و مهر و وفا بی‌خبری

ای کاشی نوخاسته بر خوبش مبال

کز کاشی نو ساخته بی‌قدرتری

ای آنکه بمن ز من تو نزدیکتری

تا کرده بیان ز حالتم باخبری

قلب و بصرم بنور خود روشن کن

ای آنکه مرا خالق قلب و بصری