ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم

وین یک دمِ عمر را غنیمت شمریم

فردا که ازین دیرِ فنا درگذریم

با هفت‌هزارسالگان سربه‌سریم

* ای دوست بیا تا غمِ فردا نخوریم،

وین یک‌دمِ عمر را غنیمت شمریم؛

فردا که ازین دیْر کُهَن درگذریم؛

با هفت‌هزارسالگان سربه‌سریم.

مانندهٔ باد اگر چه بی‌پا و سریم

پیوسته چو آتش ره بالا سپریم

زان پیش که رخت ما سوی خاک کشند

ما خاک فروشیم و بدان آب خوریم

سبحان‌الله غمی به پایان نبریم

الا که ازو در دگری می‌نگریم

آن شد که ستاره می‌شمردیم به روز

اکنون همه روز و شب نفس می‌شمریم

با گل گفتم چون به چمن برگذریم

چون از همه باغ آرزوی تو بریم

گل گفت مرا چو نیک درمی‌نگریم

از روی بقا برابر یکدگریم

چون آتش اگرچه از هوا برگذریم

وز آب روان اگرچه پاکیزه تریم

هم خاک شویم از آنکه خاکی گهریم

بادست جهان باده بده تا بخوریم

چشم تو کزو در هوس یک نظریم

گفتم نظری از و بجانی بخریم

با جان بداده چون بهم در نگریم

باچشم تو همچو ابرویت سر بسریم

امروز چو حلقه مانده بیرون دریم

با حلقه حریف گشته همچون کمریم

چون حلقهٔ چشم اگر حریف نظریم

باید که ازین حلقهٔ در درگذریم

دل میگوید که نقد این باغ دریم

امروز چریدیم و به شب هم بچریم

لب میگزدش عقل که گستاخ مرو

گرچه در رحمت است زحمت ببریم

گر صبر کنی پردهٔ صبرت بدریم

ور خواب روی خواب ز چشمت ببریم

گر کوه شوی در آتشت بگدازیم

ور بحر شوی تمام آبت بخوریم

گفتم که ز چشم خلق با دردسریم

تا زحمت خود ز چشم خلقان ببریم

او در تن چون خیال من شد چو خیال

یعنی که ز چشمها کنون دورتریم

چون ما و شما مقارب یکدگریم

به زان نبود که پردهٔ هم ندریم

ای خواجه تو عیب من مگو تا من نیز

عیب تو نگویم که یک از یک بتریم

منگر تو بدان که ما به تن مختصریم

هر چند که کوتهیم عالی نظریم

این‌ها همه صندوق پر از کرباسند

ما حقه سربسته لعل و گهریم

تا چند بعالم مکرر نگریم

سال و مه و روز و هفته و شب نگریم

تا چند خوریم خون دل کین خور شست

گر آب حیات هم بود چند خوریم

ساقی ز شراب عشق ما بیخبریم

ورنه چه حد ماست که نام تو بریم

سوگند بخاکپایت ایسرو بلند

کز خاک کف پای سگت خوارتریم