گر ماه شوی به‌آسمان کم نگرم

ور بخت شوی رخت به کویت نبَرم

آن ماه به کشتی در و من در خطرم

چون کشتی از آب دیده آسیمه سرم

ز آن باد کز او به شادی آرد خبرم

چون آب نشینم و چو کشتی بپرم

ای باغ رخت گریز گاه نظرم

گر باشد صد هزار جان دگرم

[بیت دوم در نسخهٔ دیجیتالی مشکل دارد]

[بیت دوم در نسخهٔ دیجیتالی مشکل دارد] ...رم

نه در سفرم یک دم و نی در حضرم

نه خواب و خورم هست و نه بیخواب و خورم

نه باخبرم ز خویش و نه بیخبرم

چون حیرانی نشستهام مینگرم

چندان که بدین قصه فرو مینگرم

یک ذرّه نمیرسد ز جائی دگرم

هرچند که شایسته و زیبا پسرم

نه کار من است این و نه کار پدرم

هر روز درین دایره سرگشتهترم

چون دایرهای بمانده بی پا و سرم

و امروز چنان شدم که آبی نخورم

تا هم چندان خون نچکد از جگرم

عمری که ز رفتنش چنین بیخبرم

بگذشت چو باد و پیری آمد به سرم

شد روز جوانی و درآمد شب مرگ

وز بیم شب نخست خون شد جگرم

تا کی رانی از در خود دربدرم

تا کی سوزی ز آتش هجران جگرم

آخر نظری کن که اگر بعد از این

خواهی که نظر کنی نیابی اثرم

گر بی تو دمی خون جگر مینخورم

آغشته همی شوم ز خون جگرم

کار تو به هیچ گونه پی مینبرم

سر گردانا که من به کارتو درم!

ای شمع چگل! تاتو برفتی ز برم

من کُشتهٔ هجر تو چو شمع سحرم

دور از تو چنان شدم که در روی زمین

گر بازآیی باز نیابی اثرم

شمع آمد و گفت: دائماً در سفرم

میسوزم و میگدازم و میگذرم

بخت بدِ من چو رشته در کارم کرد

بنگر که ازین رشته چه آید به سرم

آن روز که بر خاطر عالی گذرم

از عجب چو نرگس همه در خود نگرم

از کوی تو ار باد قبولی جهدم

مانندۀ برگ گل ز شادی بپرم

بی روی تو صدره بگل ار برگذرم

ممکن نبود که نیز در وی نگرم

ور چند بنفشه خرده کاری سازد

با خّط تو سبلتش بیک جو نخرم

گر آب خورم درد شود بر جگرم

ور خواب کنم گرد شود در بصرم

هرج آن سبب راحت خود می شمرم

رنجم همه زانست چو در می نگرم

من چون ریگم غم تو چون آب خورم

هرچند همی بیش خورم تشنه‌ترم.

عمری است که در راه تو پای است سرم

خاک قدمت به دیدگان می سپرم

ز آن روی کنون آینهٔ روی توام

از دیدهٔ تو به روی تو می نگرم

بی روی تو، ای دوست، به جان در خطرم

در من نظری کن، که ز هر بد بترم

جانا، تو بیک بارگی از من بمبر

کز لطف تو من امید هرگز نبرم

دل نزد تو است، اگر چه دوری ز برم

جویای توام، اگر نپرسی خبرم

خالی نشود خیالت از چشم ترم

در کوزه تو را بینم اگر آب خورم

از دوستیت خون جگر را بخورم

این مظلمه را تا به قیامت ببرم

فردا که قیامت آشکار گردد

تو خون طلبی و من برویت نگرم

گر ماه شوی بر آسمان کم نگرم

ور بخت شوی رخت بسویت نبرم

زین بیش اگر بر سر کویت گذرم

فرمای که چون مار بکوبند سرم