و هو معکم از او خبر می‌آید

در سینه از این خبر شرر می‌آید

زانی ناخوش که خویش نشناخته‌ای

چون بشناسی دگر چه در می‌آید

امشب نه بیاض روز برمی‌آید

نه نالهٔ مرغان سحر می‌آید

بیدار همه شب و نظر بر سر کوه

تا صبح کی از سنگ به در می‌آید

هر آه که از دلم بدر می‌آید

بشنو که ازو بوی جگر می‌آید

امشب نفس صبح چرا چون جانم

از آتش مهر دِیر بر می‌آید؟

یادم چو از آن عزم سفر می آید

بر من همه خوشدلی بسر می آید

گلگونه سرشکم که چو آبست روان

از گر مروی بروی در می آید

امروز بتم طرز دگر می‌آید

بر هم زده طورم به نظر می‌آید

گویا سر ره گرفته بودش خاری

کز غنچه، گلم گرفته‌تر می‌آید

روزی که به صد شبم سحر می‌آید

آن هم ز شب تیره، بتر می‌آید

شب رفت و نشد روشنی صبح پدید

خورشید مگر گرفته برمی‌آید