هان تا نکنی هرآنچ بتوانی کرد

بس کینه کش است روزگار ای سره مرد

بر خصم چو یافتی ظفر ای سره مرد

چندان زنش آن زمان که بتوانی خورد

سیلاب محن رونق عمرم همه برد

شیرین همه تلخ گشت و صافی همه درد

آن کس که بمرد رست دردا که مرا

هر روز هزار بار می باید مرد

چون آتش شهوت آبرویت را برد

در معرض هر بزرگیی ماندی خرد

می کوش که باد نفس را خاک کنی

هر زنده که آن نکرد در عقبی مرد

این راز درونی مشمر کاری خرد

کاین جای نه صاف می گذارند و نه دُرد

دنیاداری و آخرت خواهی برد

آن به باشد چو آخرت خواهی مرد

چون دید بر آورده غم از جانم گرد

بی فایده بسیار پشیمانی خورد

بگذشت و همی گریست، می گفت بدرد

خوی بد من کار چنین داند کرد

دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد

جان هم بغم تو داد بر بستر درد

چشمم بنخفت تا برو آبی ریخت

پس هم بسر کوی تو در خاکش کرد

هر کس که در آن قامت موزون نگرد

او را بقیاس خویش کوته شمرد

چون روز نشاط و طرب ماست قدت

کوتاه نماید چو بشادی گذرد

آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد

یک نیمه از آن صافی و یک نیمش درد

وان شبنم بین نشسته بر عارض گل

گویی که پیاله حل شد و می بفسرد

زان می‌خوردم که یار من زان می‌خورد

او را رخ سرخ گشت و ما را رخ زرد

باد آمد و بوی زلف جانان آورد

وان عشق کهن ناشده ما تو کرد

ای باد تو بوی آشنایی داری

زنهار بگرد هیچ بیگانه مگرد

باد آمد و بوی زلف جانان آورد

وان عشق کهن ناشده ما نو کرد

ای باد تو بوی آشنایی داری

زنهار بگرد هیچ بیگانه گرد

عاقل چو بسیرت جهان در نگرد

اقبال زمانه را بیک جو نخرد

پیوسته دران بود که تا آخر کار

زین دام بلا چگونه بیرون گذرد

باد آمد و بوی زلف جانان آورد

وان عشق کهن ناشده ما تو کرد

در دست منی دست نیارم بتو برد

دردا که در آب تشنه می‌باید مرد

از بخت به فریادم و از چرخ به درد

وز گردش روزگار رخ چون گل زرد

ای دل، ز پی وصال چندین بمگرد

شادی نخوری ولیک غم باید خورد

گر من روزی ز خدمتت گشتم فرد

صد بار دلم از آن پشیمانی خورد

جانا، به یکی گناه از بنده مگرد

من آدمیم، گنه نخست آدم کرد

آن لحظه که از پیرهنت بوی رسد

من خود چه کسم چرخ و فلک جامه درد

آن پیرهن یوسف خوشبوی کجاست

کامروز ز پیراهن تو بوی برد

آن وسوسه‌ای که شرمها را ببرد

آن داهیه‌ای که بندها را بدرد

چون سیر برهنه گردد از رسم جهان

در عشق جهان را به پیازی نخرد

امشب چه لطیف و با نوا می‌گردد

لطفی دارد که کس بدان پی نبرد

اندر گل و سنبلی که ارواح چرد

خیره شده خواب و روبرو مینگرد

ای اطلس دعوی ترا معنی برد

فردا به قیامت این عمل خواهی برد

شرمت بادا اگر چنین خواهی زیست

ننگت بادا اگر چنان خواهی مرد