ای گشته خجل ماه فلک از نظرت

شد تیره شکر زان لب همچون شکرت

نائی بر من تا که بگیرم ببرت

شرط آنکه بود دیده من رهگذرت

ای خواجه محمد ای محامد سیرت

ای در خور تاج هر دو هم نام و سرت

پیدا به شما دو تن سه اصل فطرت

ز آن روی سخا از تو و علم از پدرت

سیاره به خدمت سپرد خاک درت

خورشید که باشد که بود تاج سرت

شد هر دو جهان به بندگی تو مقر

چونان که به بندگی جد و پدرت

دارم سر آنکه امشب آیم به برت

تا لب به لبت بر نهم و بر به برت

تو پای نهی ز ناز بر چشم ترم

من سر نهم از نیاز بر خاک درت

گر سایهٔ من گران بود در نظرت

من رفتم و سایه رفت و دل ماند برت

هم زحمت من ز سایهٔ من برخاست

هم زحمت سایهٔ من از خاک درت

باطل بینم به سوی کعبه سفرت

بی حاصل بینم سفر پرخطرت

اینجا که نشسته ای درِ دل بگشا

تا یار در آن لحظه درآید زدرت

روزی گیرم میان تو چون کمرت

یا همچو قبا تنگ در آرم ببرت

ور هیچ شبی چو زلفت افتم بسرت

چون خط تو ناخوانده در آیم ز درت

از غیرت شیرین قد چون نیشکرت

می بگذرم و ننگرم اندر گذرت

آن تکله بپوش تا نبینند خسان

[این مصرع جا افتاده] ...رت

خواهم که به دیده و سرآیم به درت

صد قصه ز غصه دل آرم به برت

گفتند که زحمتی ست از دردسرش

از دردسرت نمی دهم درد سرت

صد بار بگفتم به غلامان درت

تا آینه دیگر نگذارند برت

ترسم که ببینی رخ همچون قمرت

کس باز نیاید دگر اندر نظرت

تا دیده من دید زهر خوبترت

بیخوابم از اندیشه روی چو خورت

اقبال بر آتش دلم آب زند

گر باد قبول آید از خاک درت

عشق لب و دندان چو لعل و گهرت

کر دست مرا معتکف خاک درت

من شهره بشیرین سخنی چون نشوم

کاندر دهنم بود لب چون شکرت

ای سرمه چشم اختران خاک درت

قرص زر آفتاب طرف کمرت

این قصر که از روضه ی رضوان بابیست

بی باب مبیناد خدایا پسرت

گردون که پی پاس ز سهم خطرت

گردد شب و روز چون سپر گرد سرت

گر بتواند به میخ انجم دوزد

قبه صفت آفتاب را بر سپرت

ای دانش خود گشته هنر در نظرت

وز فخر گذشته است از عرش سیرت

گر همسفر عارف سالک گردی

جایی برسی که عیب باشد هنرت

ایزد که بکعبه کرد حکم سفرت

آنست که باشد از غریبان خبرت

موقوف کند برحمتت در عرفات

تا رحم کنی تو هم به موقوف درت

شاها یکره بهر که افتد نظرت

ایمن شود از حادثه چون خاک درت

خورشید نیارد که بر آن تیغ کشد

خاکی که برو سایه فتد از سپرت

ای نقش جبین سرکشان فرش درت

آراسته از شکوه پا تا بسرت

ای نور و صفاخانه چشمی چه عجب

گر ابروی کهکشان بود بر زبرت

ای محو مجاز، دیده بی‌بصرت

هرگز نفتاده بر حقیقت گذرت

در هر صورت، جمال معنی بینی

گر عینک چشم دل شود، چشم سرت

ای گل، که چنین کرد ز خود بی خبرت؟

وی لاله ز عشق کیست داغ جگرت؟

ای سرو، تو هم گر به چمن آزادی

چون می‌نهد آشیانه قمری به سرت؟